Hoe zou het met Paulien zijn?

Negen maanden zijn er verstreken sinds de eerste operatie.
Volgens de eerste - pessimistische - prognoses zou ze nu pas verlost geweest zijn van haar Ilizarov-gedoe en zou de revalidatie pas echt kunnen beginnen.

Maar Paulien had het geluk aan haar kant: alles is veel vlotter verlopen dan we zelf hadden durven dromen. Eind augustus ging de laatste fixator er af en kon ze ongehinderd alles op de revalidatie zetten. Elke kinebeurt was een marteling (vraag maar aan Wim en de andere patiënten), maar Paulien beet door.

En nu: Paulien stapt, fietst, loopt trappen op en af, gaat terug sporten. De dokters in Pellenberg hebben haar vriendelijk gezegd dat ze niet meer moet terugkomen.
Heel af en toe, als ze moe is of als het vochtig weer is, dan durft dat been nog eens protesteren. Maar dat stelt allemaal niets meer voor in vergelijking met was Paulien heeft doorstaan.

Kijk eens naar mijn rechterbeen!

O ja, één ding wil ze nog wel: de zichtbare sporen van de operaties te lijf gaan. Zesendertig littekens, dat is van het goede te veel....

Alweer een stap dichter bij het einde

We zijn intussen 152 dagen na de eerste operatie, morgen zal het exact vijf maanden zijn.
Dat lijkt misschien niet veel in een mensenleven, maar het zullen vijf maanden zijn die we ons nog lang zullen herinneren.
Maar goed, het was noodzakelijk en niets wijst er op dat alle moeite tevergeefs zal geweest zijn.

Na de laatste operatie kreeg Paulien nog de opdracht om een drietal weken met een brace rond te lopen en werd de kine weer fors opgevoerd. Geen overbodige luxe, zo blijkt. Het plooien van het been gaat weliswaar al veel beter (we zitten toch zeker al aan 45°), maar geloof me: als de kinesist er wat druk opzet, dan komen de tranen (nog) heel snel.

Paulien heeft ondertussen ook al besloten dat alle 'hulpstukken' de deur uit mochten. De krukken heeft ze vrij snel na de operatie al aan de kant gezwierd, de rolstoel staat hier nog maar is al weken werkloos. En het bed is eindelijk uit onze woonkamer verdwenen, tot grote opluchting van ons allemaal.
Alleen Wim, de kine, was even 'ongelukkig', nu was hij zijn werktafel kwijt. Resultaat: Paulien mocht plaatsnemen op onze tafel. Een ongewoon zicht, geef toe:

Maar zelfs dat is intussen verleden tijd. Sinds deze week komt Wim niet meer aan huis, maar gaat Paulien elke dag tot bij hem in zijn praktijk. En gisteren heeft Paulien bij haar zoveelste controle in Pellenberg definitief groen licht gekregen van professor Lammens: ze mag op vakantie vertrekken! Vanmorgen om 6.05h zat ze op het vliegtuig... richting Turkije voor een weekje. Dat heeft ze echt wel verdiend!

Het is zover!

Vanmorgen is Paulien voor een laatste maal met succes geopereerd. Alle pinnen en fixators zijn nu verwijderd!
Gedurende drie weken moet ze nu wel nog met een brace rond het onderbeen rondlopen, maar dat is klein bier tegenover al het ijzerwerk waarmee ze de voorbije maanden opgezadeld zat.
Nu volgen weer enkele weken intensieve kine en dan moet alles stilaan in zijn oude plooi vallen.


Nu zie je nog een verband, maar dat mag er morgen al af. En als de resterende wonden even snel genezen als de andere, dan zal alle leed van de voorbije maanden snel vergeten zijn.

128

128...

Honderdachtentwintig dagen zal Paulien de gevangene geweest zijn van Ilizarov.
Professor Lammens heeft afgelopen dinsdag een laatste keer haar been gecontroleerd en hij zag geen bezwaar meer om de fixators te verwijderen.
En dus: woensdag 3 augustus 2011 om 7.00h zal Paulien een laatste keer geopereerd worden. Weg met de pijnlijke pinnen, eindelijk zal dit tot het verleden behoren:

Paulien kan zich vanaf dan volledig concentreren op haar revalidatie én de draad van haar gewone leven weer opnemen. We zijn allemaal bijzonder opgelucht!

Het kort af..

Het einde komt stilaan echt in zicht. Bij de laatste controle in Pellenberg heeft dokter Lammens bevestigd dat de genezing van het been van Paulien heel vlot verloopt.
Op 26 juli valt ongetwijfeld het verdict: aangezien de dokter van oordeel blijft dat 'die pinnen geen minuut langer blijven dan strikt noodzakelijk', zal hij een datum gaan plakken voor de laatste operatie van de drie. En tenzij er onverwacht iets tussenkomt, komen we dan echt in de laatste rechte lijn. Dan kan Paulien voluit alles inzetten op het normale functioneren van haar been.

We duimen!

Nil volentibus arduum!

Voor één keer geen nieuws van de gezondheidstoestand van Paulien (alles gaat langzaam maar zeker vooruit), maar van het schoolfront: Paulien is geslaagd!

Na drie maanden van fysisch en ongetwijfeld ook psychisch leed is ze afgestudeerd. En daarmee heeft ze het bewijs geleverd dat elke hindernis, hoe groot ze ook is, kan overwonnen worden.

Proficiat, Paulien!

Stap voor stap vooruit

De afgelopen week is er niets spectaculairs gebeurd. Paulien blijft werken aan haar revalidatie met een verbetenheid die alleen maar bewondering kan opwekken. De kine-oefeningen mogen dan wel pijn doen, ze dóet ze. En het stappen met één kruk is regel geworden, Koen (of is het nu Oscar?) staat al de hele week werkloos in een hoekje.
Vandaag heeft ze zelfs geprobeerd om zonder krukken te stappen. Ok, het was een beetje lachwekkend hoe ze stond te molenwieken om haar evenwicht niet te verliezen, maar ze heeft het toch maar gedaan!
De komende dagen gaat ze vooral rusten, wees maar zeker. De examens zijn voorbij en ze heeft die rust echt wel nodig. Lichamelijk én geestelijk zijn het zware maanden voor haar geweest...

Genezen gebeurt ook in je hoofd

Sinds die grote ijzeren ringen weg zijn (een verschil van om en bij de vier kilogram op de weegschaal!), gaat Paulien langzaam maar zeker vooruit. Met minder verzorging en vlottere kine bijvoorbeeld. Ze kan alleen haar bed uit en in, wordt stilaan minder en minder afhankelijk en wil echt vooruit.

Paulien ging dus afgelopen week mee naar de winkel. Neen, niet in haar rolstoel maar op haar krukken. Ze ging shoppen met Charlotte, want het eindejaarsbal komt in zicht. De klap op de vuurpijl kwam er echter gisteren: 'Ik ga vanavond boven in mijn bed slapen,' zei ze droogweg. Dàt zou pas een klik zijn! En ja hoor, naarmate bedtijd naderde, bleef ze bij haar besluit. Gewapend met haar krukken is ze naar boven getrokken, het was 83 (!) dagen geleden dat ze nog op haar kamer geweest was. Ze straalde toen ze eindelijk in haar eigen bed lag.

Geen paniek, Paulien is intussen terug beneden. De afdaling heeft ze dus ook aangedurfd. Met de snelheid van een schildpad-op-speed, trapje na trapje, zestien stuks terug naar beneden. Meer nog, ze loopt nu plots ook met maar één kruk meer door het huis. Korte stukjes weliswaar, want haar spieren hebben tijd nodig om terug te wennen aan een normale werking.

We hebben stiekem lang uitgekeken naar deze klik. Hiep, hiep, hoera voor Paulien!

Wankel evenwicht

Na de operatie van afgelopen woensdag zou  je kunnen denken: nu kan het alleen maar vooruitgaan. En dat is ook zo, al verloopt dat niet altijd zoals Paulien het zelf wil.
Net zoals na de eerste operatie ondervond ze weer last van de naweeën van de narcose. Zozeer zelfs dat haar eerste examen op vrijdag helemaal de mist is ingegaan. Op het ogenblik dat ze naar school had moeten vertrekken sloeg immers de misselijkheid weer in alle hevigheid toe. Weg examen.., het zal de klassenraad zijn die nu moet beslissen.

Voor het overige moet Paulien ook volop wennen aan de nieuwe toestand. Nu ze in principe vlotter kan stappen wordt het ook (pijnlijk) duidelijk dat twee maanden quasi-inactiviteit de spieren in haar been haast tot 'pap' hebben herleid. Revalideren betekent dus vanaf nu: volop die spieren terug trainen door oefeningen en zoveel mogelijk te stappen.
Geen haar op Pauliens hoofd die eraan twijfelt dat ze ook deze stap tot een goed einde zal brengen.

Voor de nieuwsgierigsten onder jullie: zó ziet het been er nu uit:

Een grote last minder

Het is gebeurd, zou Erik Vanlooy gezegd hebben...

Vanmorgen heeft het team van dokter Lammens de langverwachte operatie uitgevoerd. Paulien is verlost van haar ringen en houdt nu nog slechts een kleine monofix over. Nog twaalf pinnen in plaats van vierentwintig en vooral: weg met die onhandige zware ringen!

Het is wennen: dat been weegt ineens veel lichter, Paulien was al direct een flink stuk mobieler. Maar, toen ze uit het bed wilde stappen had ze automatisch de reflex van afgelopen weken en maanden en tastte ze naar... de ringen die er niet meer zijn. Dat wordt toch even wennen.

la nouvelle Paulien est arrivée

Het been zit natuurlijk nog stevig ingepakt, voor meer details zal je moeten wachten tot morgen bij de eerste verzorging.

Maar het allerbelangrijkste is natuurlijk dat Paulien zich een heel stuk beter voelt en ervan overtuigd is dat ze nu stilaan de eindsprint kan inzetten. Ook al zal die sprint toch nog een zes- tot achttal weken duren zonder verwikkelingen.

Steeds verder aftellen

Weinig nieuws onder de zon: als Paulien durft te klagen zeggen we altijd: 'Ach, nog zeven dagen, nog zes, nog vijf...' Nog vier intussen voor de ingreep waar ze al vanaf dag één op wacht.
Vandaag hebben we toch even de thuisverpleegster erbij moeten roepen. Een van de wondjes was plots beginnen bloeden. Niet veel, maar toch net genoeg om even ongerust te zijn. Paulien zegt altijd dat ze die pin voelt herschuiven telkens ze stapt. Dat zal ook wel de oorzaak zijn geweest. Het euvel was gelukkig snel verholpen...

Voor de rest verliepen de voorbije dagen heel rustig: buiten genieten van het zonnetje, werken voor school (met de nodige instructies aan de 'validen'), verwacht en onverwacht bezoek..
Einde van het verhaal voor vandaag.

Annuntio vobis gaudium magnum!

De afgelopen dagen heeft Paulien verder gesjokt met haar kleine en grote ongemakken. Vandaag een beetje koorts, morgen weer niet. De dokters hadden er ook niet echt een verklaring voor: er was geen spoor van ontsteking, Paulien nam nauwgezet haar medicatie. Allicht was het gewoon het lichaam dat hetzelfde dacht als Paulien zelf: ik wordt dit echt wel beu.
Vandaar dat we hoopvol uitkeken naar het controlebezoek vanmorgen in Pellenberg.

Eerst foto's laten nemen (met de nodige vertraging: dokter Lammens was 'vergeten' dit door te geven) en dan de consultatie zelf. Maar het verdict was onverdeeld gunstig: de grote ringen gaan eraf! Het was enkel even zoeken naar een geschikte datum: een schijngevecht tussen verpleegster Lieve die de agenda beheerde en de dokter zelf, die meer oog had voor het welzijn van zijn patiënt.
Verpleegster: we opereren alleen maar op maandag en woensdag; volgende week maandag zit vol, de maandag daarop is het Pinkstermaandag, de eerstvolgende vrije maandag is de 20e (maar dat zag Paulien niet zitten omdat dit midden in haar examens viel), dan maandag de 27e (opnieuw bezwaar van Paulien: eindejaarsbal, waar ze zo graag naar toe wil) of.. maandag 4 juli. En dan nog: de agenda is op elk van die dagen nu al overvol.
Dokter (flegmatisch): en volgende week woensdag?
Verpleegster: Jamaar, dan heeft u al vier operaties.
Dokter: Dat kan geregeld worden...
Twee minuten en een telefoontje later zei dokter Lammens: het is geregeld, volgende week woensdag om 7.00h word je geopereerd.

En zo is die kogel ook al weer door de kerk. De dokters zullen eerst de monofix plaatsen en daarna de grote ijzeren ringen en pinnen verwijderen.
Als dat geen goed nieuws is!

Alles weer onder controle

Er is weinig veranderd sinds afgelopen woensdag, behalve dat Paulien nu andere antibiotica krijgt. De koorts is weg, de wonde geneest nu wel mooi en het gaat dus weer de goede richting uit.
Vrijdag wou ze naar school, maar de dokter vond dat geen goed idee. En dus heeft Paulien noodgedwongen een extra rustdag gehad, die ze besteedde aan het bijwerken van haar schooltaken, enz.

Dat het beter gaat, was gisteren ook te merken aan het sneltreintempo waarop ze zich klaarmaakte toen het woord 'shoppen' viel. Vandaag hebben we haar zelfs zover gekregen dat ze buiten heeft gezeten toen oma op bezoek was en daarna mee is gaan 'wandelen'. Een tochtje van om en bij een uur in haar rolstoel, maar wel liefst langs de kleine weggetjes. Daar was het risico het kleinst om veel nieuwsgierige gezichten tegen te komen.
En eens terug thuis was Paulien maar al te blij om terug in haar bed te kunnen bijkomen. Met een pijnlijke grimas hees ze zich (alleen!) in haar bed...

Morgen een halve dag school en dinsdagmorgen naar Pellenberg. En dan zit de schoolweek er weeral bijna op. Laat het nu maar vooruit gaan!

Toch niet alles rozengeur en maneschijn

Sinds vorige vrijdag is die vervelende pin dus verwijderd. En de eerste dagen zorgde dit alleen maar voor opluchting. Maar hoe broos Pauliens weerstand wel is, blijkt nu. Ook al lijkt het dat de wonde geneest, ze zorgt toch voor enige ongerustheid. De eerste dag zag het allemaal behoorlijk uit, maar nu doet ze terug wat meer pijn en er komt vocht uit. De huisarts volgt haar nu van heel dichtbij op.
Vandaag is Paulien trouwens thuis; ze had gisterenavond wat koorts, maar we hopen dat die snel voorbij gaat. En méér dan antibiotica en pijnstillers kunnen we haar op dit moment niet geven. Als het morgen niet beter is, gaan ze het wondvocht laten onderzoeken en eventueel andere medicatie moeten voorschrijven.
Natuurlijk is Pauliens grootste angst nu dat de voorspoedige genezing nu vertraging zou kunnen oplopen en dat de dokters zouden kunnen beslissen om de tweede ingreep uit te stellen. Maar het is nog te vroeg om daar iets over te zeggen. Volgende week dinsdag zullen ze op Pellenberg wel meer weten te vertellen. Intussen kunnen we niet anders dan afwachten en hopen dat het de goede kant opgaat.

Derde keer, goede keer

Dinsdag waren we dus in Pellenberg, gisteren waren we in Pellenberg en waar denk je dat we vandaag geweest zijn?

Die ene pin bleef dus maar pijn doen. En dokter Lammens kon met zekerheid zeggen dat het géén ontsteking was. Dus moest de oorzaak ergens anders liggen. Maar waar? Gisteren had de dokter nog maar eens alles rond die pin zo los mogelijk gezet, zodat het onmogelijk was dat de huid nog gekneld zat. Maar: 'als de pijn morgenvroeg niet beter is, dan belt u rond 7.15h en komen jullie maar binnen in de dagkliniek en halen we de pin eruit.' 

Met flink wat pijnstillers is Paulien gisteren gaan slapen. Rond drie uur vannacht lag ze echter weer te huilen van de pijn en was het voor ons duidelijk dat we voor de derde keer in vier dagen naar het ziekenhuis zouden gaan. En toen rond 7.20h de telefoon rinkelde op de Ilizarov-afdeling was het de dokter zelf die opnam ('Dat kan alleen maar voor Paulien zijn', vertrouwde hij haar op de operatietafel toe).

Het was een relatief kleine ingreep, maar Paulien heeft nu nog slechts 22 pinnen in haar been en is terug een heel ander meisje. De pijn is weg - het bleek naar alle waarschijnlijkheid een geknelde zenuw te zijn die voor de pijn zorgde - en ze heeft terug moed. En we zijn met zijn allen weer gerust...

Een lach en een traan...

Ik zie dat mijn bericht van gisteren verdwenen is, dus maar opnieuw...

Maandag was het sowieso maar een halve dag school, weet je nog? Dus kon de thuisverpleegster en de kine al in de namiddag komen. Bij de verzorging bleek al snel dat er bij een van de pinnen iets mis was: het deed weer verschrikkelijk pijn en het zag er naar uit dat - net zoals vorige week aan een andere pin - de huid gekneld zat. Dus hebben we maar direct een afspraak in Pellenberg proberen te versieren. Na veel vijven en zessen (dokter Lammens bleek 'op ronde') mochten we gisterenmorgen om 8 uur bij hem langs.

Nog voor het dagpersoneel goed en wel aanwezig was boog dokter Lammens zich gisteren al over Paulien haar been. Het probleem was niet zozeer die knellende huid, want daar kon hij snel aan verhelpen door nog maar eens een sneetje langsheen de pin aan te brengen, maar wel een beginnende ontsteking. De dokter verbaasde zich hierover: hij had dit eerder verwacht op het ogenblik dat Paulien nog met haar schroefwerk bezig was. Mieke, de verpleegster, troostte haar: het is hoogst uitzonderlijk dat een patiënt heel het genezingsproces doormaakt zonder een of andere ontsteking. Ik zag Paulien al denken: 'wat heb ik daar nu aan?', maar ja...

In de namiddag bleek haar pijnstiller uitgewerkt en toen heeft Paulien echt wel even heel erg afgezien, ocharme. Maar nadien ging het weer beter.

Een geluk bij een ongeluk is misschien wel dat dokter Lammens, en even later ook dokter Vanlauwe - Pauliens held  - formeel waren: 'dat ijzer moet er zo snel mogelijk af'. Dokter Vanlauwe sprak zelfs over de ingreep vervroegen indien dat mogelijk zou zijn. Alles hangt nu natuurlijk af van de controle op 31 mei; als de dokters vaststellen dat het bot voldoende aaneen gegroeid is, gaan ze geen seconde te lang wachten en kan alles snel gaan. Nog dertien (lange) dagen en we weten meer...

Een beetje zoals het weer: wisselvallig

Verslagje van het afgelopen weekend:
Technisch gezien gaat het altijd weer een beetje beter, maar als ik het heb over 'wisselvallig zoals het weer', dan gaat het vooral over hoe Paulien zich er bij voelt.

Neem nu gisteren: we gingen uit eten voor de verjaardag van Arnout en Paulien had er zich al heel de dag op voorbereid. Maar even voor we zouden vertrekken zag ze het helemaal niet meer zitten. Tot tranen toe bewogen zuchtte ze over 'ik ga weer langs alle kanten bekeken worden', ze werd opstandig en zat met het hoofd tussen de handen te mokken. Geduld en zachte overreding hebben haar uiteindelijk toch weer door dat dipje geholpen en de rest van de avond heeft ze mee genoten van het eten en het gezelschap. Maar, we zijn allemaal gewaarschuwd: laat het vooruit gaan want ik ben het beu.

Vandaag heeft Paulien zelfs een geïmproviseerde picknick georganiseerd met Aze en Emma Lynn. Rustig en gezellig, maar het deed haar wel zichtbaar deugd. Samen wat eten, spelletje spelen, bijpraten. Meer moest dat niet zijn.

We leven nog...

Ah, Blogger werkt terug! Als jullie de voorbije dagen zonder nieuws zaten, dan was dit alleen maar te danken aan het systeem dat hardnekkig weigerde om berichten te plaatsen.
Bon, waar waren we gebleven?

Na de ingreep van dinsdag, gaat de verzorging merkelijk beter. Niet dat het helemaal geen pijn meer doet, maar toch. Woensdag was trouwens een baaldag voor Paulien: ze had een slechte nacht achter de rug en was wakker geworden met pijn. We hebben haar dan maar thuis gelaten en een paar uurtjes slaap deden wonderen. Daarna ging het terug merkelijk beter.
Gelukkig maar, want Paulien is heel die ijzerwinkel en alles wat er bij komt kijken stilaan grondig beu.

Gisteren en vandaag viel er weinig te vermelden. De dagen verliepen volkomen routinematig. Deze namiddag mocht Paulien nog maar eens ondervinden dat de Leuvense binnenstad niet bepaald rolstoelvriendelijk is: scheve en hobbelige stoepen maakten het tochtje naar Museum M niet bepaald een lachertje. Zo erg zelfs dat haar begeleiders besloten om dan maar... op straat te gaan rijden. Gelukkig zonder verder erg.

En nu is het weekend en dan is rusten toch wel het sleutelwoord. Een hele week school is in haar omstandigheden toch best zwaar voor Paulien. Elke dag een beetje beter, maar toch blijft het een zware opgave.

The Verdict

Vanmorgen al vroeg richting Pellenberg, met hoge verwachtingen en toch ook een bang hartje. Enerzijds wilden we weten hoe ver de genezing stond, anderzijds hoopten we ook dat de dokters ons gerust konden stellen in verband met de enkele pijnlijke wondjes.

Dokter Vanlauwe was zoals altijd zijn eigen optimistische zelve. En daar was ook reden toe: op de foto's was duidelijk te zien hoe de botten stilaan aan mekaar groeien: 'Perfect op schema,' zei hij.

Dat ze niet haarfijn recht op mekaar staan, is maar een detail dat geen gevolgen heeft voor later, verzekerde de dokter ons. En je zal het zeker niet aan de buitenkant kunnen zien...

Fase 2 van de consultatie waren de ambetante wondjes. Bleek dat het eigenlijk de huid was die gekneld zat tussen de pinnen en die voor die ergerlijke pijn zorgde. Onder plaatselijke verdoving werd hieraan verholpen en dokter Vanlauwe was ook hier formeel: er is geen enkele ontsteking.

Bleef dan uiteindelijk nog de hamvraag: hoe moet het nu verder? Aangezien de genezing vlot verloopt, ligt de volgende afspraak vast op dinsdag 31 mei. Die dag gaan de dokters naar alle waarschijnlijkheid ook beslissen over het verwijderen van de ringen en het plaatsen van de monofix. Eens die beslissing definitief, kan de tweede operatie snel volgen...

Al bij al een rustige dag

Maandag, dus noodgedwongen een halve dag school. Paulien was kribbig, maar schrijf dat maar op rekening van de zenuwen: ze kijkt zo erg uit naar morgen. Ze verdroeg met veel tandenbijten de verzorging en de kine, maakte grapjes die soms wel heel erg cynisch waren. Maar de ondertoon was telkens dezelfde: laat het nieuws morgen goed zijn...

Intussen doet de antibiotica wel zijn werk, dat is op zich al goed nieuws. Het zijn ook maar altijd dezelfde wondjes die haar last bezorgen. Morgen moeten ze daar toch echt eens grondig naar kijken. Dokters kijken daar immers anders tegen aan. En ze kunnen Paulien (en ons) gerust stellen.

Voor de rest wijst alles op beterschap: je hoort geen krakende botten meer als je dat been verplaatst, in- en uitstappen gaat alsmaar vlotter, Paulien probeerde zelfs met maar één kruk te stappen. Dat laatste hebben we wijselijk toch maar gelaten voor wat het was. Stel je voor, nu vallen en alles is opnieuw te beginnen...

Kleine wolkjes aan de hemel

De voorbije dagen verliepen allemaal volgens hetzelfde ritme. Naar het einde van de week toe zie je hoe de vermoeidheid bij Paulien toeslaat: ze kon de verzorging weer moeilijk doorstaan, ze kloeg van pijn tijdens haar oefeningen, enz.
De wondjes blijven toch een beetje zorgen baren en dus gingen we ze met antibiotica te lijf en houden we nauwgezet haar temperatuur in het oog. Veel meer kunnen we niet doen.

De twee dagen rust van het weekend maken elke keer ook weer veel goed. Het is alsof je Pauliens batterij in de oplader stopt. Maar ze wordt het toch stilaan beu: 'dat ze dinsdag maar goed nieuws geven,' zei ze veelbetekenend. Dinsdag, dat is de volgende controle in Pellenberg.

Dag 36

Inderdaad, we zijn nu iets meer dan vijf weken verder. Nauwelijks te geloven dat Paulien intussen al zo ver staat.
Omdat er maandagnamiddag alleen maar L.O. op het programma staat, is de schooldirectie zo inschikkelijk geweest om Paulien naar huis te laten gaan. Zo kon ze deze namiddag al verzorgd worden en de kine-oefeningen doen. En die verzorging ging merkwaardig vlot. Paulien had het wel over 'de reuzenkorsten die loskwamen en die ze persé wilde ontleden', maar voor de rest was het niet de pijnlijke bedoeling van anders. Goed toch?

Het blijft natuurlijk afwachten: zal de antibiotica zijn werk blijven doen? Want uiteindelijk moet de thuisverpleegster net voorkomen dat de wondjes genezen (en dus rond de ijzeren pinnen zouden dichtgroeien). En open wondjes zijn nu eenmaal gevoelig...
Maar, elke dag zonder noemenswaardige problemen is een gewonnen dag.

Verslag van het weekend

Gisteren: los van het feit dat de internetverbinding altijd wegviel (Telenet zal het oplossen tegen... morgenavond), was het een dag van uitersten: in de voormiddag rustig wakker worden, ontbijten en een beetje werken voor school, in de namiddag naar het verjaardagsfeest van bommeke, die 80 werd. Het was met gemengde gevoelens dat Paulien er naar toe trok: voor de eerste keer de confrontatie met heel de familie en ze zuchtte: 'ik ga me weer als een kermisattractie voelen'. Maar zo een vaart liep het niet; natuurlijk moest ze haar verhaal doen en af en toe de nieuwsgierigheid temperen door haar been te tonen, maar voor de rest was het gewoon genieten. Rond 18 uur wilde ze wel naar huis, ze was moe.

 

 

 

 

 

 

Paulien en de jarige

Vandaag was het een doodgewone zondag: lang uitslapen, schoolwerk, rusten, tv kijken, haren (laten) wassen, rusten, laptop...
En morgen weer naar school, ook al is het maar voor een halve dag. Dat zal wel lukken.

Gisteren was er weinig nieuws te melden, zodat het internet rustig zijn kuren mocht hebben. De eerste schoolweek zit er intussen op en dat laat toch zijn sporen na. Paulien is gewoon moe.
O ja, haar helpers zijn niet altijd even subtiel. In plaats van gewoon beleefd te vragen om plaats te maken, klinkt nu regelmatig de roep 'Opgepast, gehandicapte!' door de gangen van de school. Nu ja, als het resultaat maar hetzelfde blijft en iedereen mooi aan de kant gaat, dan maakt het niet uit zeker?

Vanmorgen ging het nochtans moeizaam. Maar Paulien beet weer maar eens door. En tegen onze verwachtingen in, deed ze heel de schooldag uit. En de kine én de verzorging. De wondjes zagen er terug wat beter uit, dat was een hele opluchting. Het weekend is een welgekomen moment van rust, alleen het strikt noodzakelijke zal gedaan worden.

Kink in de kabel?

Een halve dag school, en daar was Paulien niet rouwig om.
Alles leek goed, tot thuisverpleegster Ingrid de wenkbrauwen fronste. We zijn nog niet direct ongerust, maar toch een beetje bezorgd: enkele van de wondjes zagen vandaag een beetje rood. Dus toch maar uit voorzorg met een antibioticakuur gestart, zoals de dokters aangeraden hadden. En Ingrid heeft een speciaal ontsmettend verbandje gelegd rond de wondjes. Nu wachten we af, het zou de eerste tegenslag zijn in een genezingsproces dat tot nog toe zeer vlot verliep, bijna te vlot. We zien wel...

De eerste schooldag

Meer dan vier weken was Paulien 'uit circulatie', maar vanmorgen ging ze terug naar school. Dat ging al bij al nog vlot, ook al had ze duidelijk last van zenuwen. Vooral het binnenrijden op de speelplaats was een moment van 'kan ik nu niet even onzichtbaar zijn?'. Maar het moet gezegd: ze krijgt heel veel steun van jonge broer Merijn. Junior is bijzonder behulpzaam.
Eens binnen was ze al snel het middelpunt van de belangstelling. Al haar vriendinnen en vrienden zwermden rond haar en de rest keek een beetje onwennig. Ze zullen er toch moeten aan wennen, want Paulien is niet van plan onder te duiken.

Aan de verhalen te horen hebben ze zich daar wel geamuseerd met die rolstoel en die krukken. Terwijl Paulien toekeek haalden Emma Lynn, Tine, Sophie en andere Paola's de gekste dingen uit. Maar ze stonden ook allemaal te springen om haar te helpen indien nodig. Er zijn dus nu beenhouders en hoofdbeenhouders, rolstoelduwers en hoofdrolstoelduwers in De Ring. Mooi toch?

Paulien was wel heel moe aan het eind van de schooldag. Toen ze thuiskwam zuchtte ze: 'Ah, mijn bed'.. Ze zou er niet meer uitkomen tenzij het echt nodig was. Maar ze heeft deze dag heel goed doorstaan. 

De laatste dag thuis

Met dank aan de katholieke Kerk had Paulien een dag respijt om terug naar school te moeten. Dus: nog één keertje uitslapen, nog één keertje verzorging in de loop van de dag en dat was weer een bijzonder pijnlijke aangelegenheid: waarschijnlijk is er een rechtstreeks verband tussen méér bewegen en méér korstjes rond de wonden (plus het feit dat er een dag meer tussen zit ten opzichte van de vorige keer). Paulien had troost nodig en Ingrid putte zich uit in verontschuldigingen, maar er is nu eenmaal geen andere manier om de wondjes mooi proper te houden.
Gelukkig was Paulien het allemaal relatief snel vergeten. En dus maar weer naar buiten, waar het zonlicht voor dit effect zorgde:

Morgen is het terug school en Paulien schakelde een versnelling hoger: nog snel de laatste dingen afwerken, alles overlopen met Aze, agenda controleren en bijwerken, smartschool, en ga zo maar door. Ze vergat voor heel even haar been.

Geen enkel detail ontsnapte haar aandacht: Tessa mocht niet vergeten haar haren te komen wassen, ze keek uit naar het weerbericht want ze moest tijdig de nodige instructies kunnen geven voor haar kledij van morgen, de boekentas op tijd klaargemaakt, alhoewel: dat laatste heeft ze toch maar uitgesteld...

Alternatieve Pasen

De paasklokken kregen dit jaar een bijzondere opdracht: ze mochten geen eieren in de tuin verstoppen, omwille van Paulien. Die heeft het overigens bijzonder rustig gehouden en heeft haar tijd verdeeld over het afwerken van haar project voor Cultuurwetenschappen, haar nieuwe gsm en genieten van het zonnetje.

In de vooravond hebben we samen buiten gegeten en daarna is ze even gaan rusten, omdat ze terug naar buiten wilde als het bezoek kwam. Zelfs toen het frisjes werd, bleef ze bij ons zitten, rond de vuurkorf. En trotseerde ze de grapjes: Robocop, Iron Lady, Terminator.. Mijn wraak zal zoet zijn, dacht ze. Maar het is beter dat ze haar toestand met de nodige humor bekijkt...

shopping time

Als er één graadmeter is om te weten hoe het met Paulien is, dan is het wel haar shopping-mood. Vandaag ging het dus heel goed, want in de voormiddag besloot ze ineens dat het tijd werd om naar Leuven te gaan: een nieuwe gsm, een (te?) dure fleece bij Frizzante, een terrasje...
Wat me vooral opviel is dat Paulien toch stilaan haar schrik overwint om trappen te nemen. Akkoord, het zijn er telkens maar een paar, maar ze staat tenminste toch geen vijf minuten meer te 'dansen' voor ze er aan begint.

Zelfs 's avonds gaf ze niet op: terug de auto in tot bij vrienden, gelukkig was het niet ver. Ze mist gewoon het gezelschap en eindelijk geeft ze niet langer toe. Een glaasje cava en wat chips volstonden voor haar. Maar rond tien uur fluisterde ze: 'ik wil naar huis'. Ze kreeg krampen van te lang in haar rolstoel te zitten (met dat ijzer rond haar been kan ze niet zomaar overal in een zetel gaan zitten) en ze had het koud. Tijd dus om haar warme bedje op te zoeken, "s avonds is dat toch haar beste vriend.

Een zonnige dag

Vreemd, maar sinds Paulien afgelopen dinsdag goed nieuws kreeg in Pellenberg, is ze overenthousiast. En dat uit zich op vele vlakken: ze maakt grapjes met de kine, ze komt vaker haar bed uit en trekt (eindelijk) naar buiten in het zonnetje.
En ze is onverbeterlijk in het 'commanderen'. Maar ze is gewaarschuwd: de dag dat haar been helemaal in orde is, zal ze voor elk van ons mogen ronddraven. Zoete wraak :-)

Bezoekers van de dag: Sybren en Charlotte. Je ziet dat het Paulien duidelijk deugd doet. Vier weken zonder de 'bende' is lang voor haar, ze mist ze meer dan ze zal willen toegeven.
Nog drie dagen en ze staat voor een nieuwe uitdaging: terug naar school. Terug in het vaste ritme van vroeg opstaan, klaarmaken en vertrekken, van uren in de klas zitten en de pauzes al kwebbelend opvullen. De Chinese vrijwilliger om haar te helpen, waarnaar ze op zoek was, heeft zich vrijwillig gemeld: Aze. Ze zal in goede handen zijn.

O ja, de ijsventer passeerde. En wat wilde mevrouw? Juist: stracciatella!

Bang moment..

Gisteren heb ik jullie met rust gelaten, er viel ook niet echt iets nieuws te vertellen. Vandaag was ook een dag dat er niet veel gebeurd is. Behalve dan dat Paulien bijna tegen de vlakte gegaan was. Haar kruk was weggegleden op een natte plek en op de een of andere manier heeft ze zich kunnen rechthouden. Hoe, dat weet Paulien eigenlijk zelf niet meer.
Maar haar been plooide een beetje teveel dan goed voor haar was en het deed wel even 'keiveel' pijn...

Wat  niet wegneemt dat ze intussen toch vorderingen blijft maken. Ze slaagt erin om alleen uit haar bed te komen (en soms er ook terug in). We zijn alleen maar wat bang dat ze, sinds ze eergisteren het positieve nieuws kreeg dat het herstel vlotter loopt dan verwacht, nu een beetje overmoedig wordt. Zolang de dokters niet zeggen dat alles voorbij is, is het niet voorbij. Zij hebben het laatste woord.

Weg met die schroeven!

Herinner je je nog het begin van deze blog? Toen was de prognose dat de lijdensweg van Paulien wel eens zou kunnen duren tot diep in het najaar. Toen we vorige week voor de eerste maal op controle gingen na de operatie, was dokter Lammens echter vrij optimistisch: het been stond naar zijn inschatting al bijna goed gedraaid en hij moest enkel nog aan de hand van röntgen-foto's bepalen of de 'richting' nog juist zat.

Vanmorgen zijn we dus terug naar Pellenberg geweest. En het vermoeden van de dokter klopte: het been stond mooi recht zoals het altijd al had moeten staan. Dus mocht zijn collega, dokter Vanlauwe, even 'garagist' spelen en de schroefbouten verwijderen. De ringen blijven nog een tijdje, maar nu met vaste bouten, zodat het bot voluit aaneen kan groeien. Dat scheelt hem direct al een heel pak in gewicht én maakt de kans op wondjes aan de pinnen kleiner. Toen we voorzichtig polsten hoelang dit alles nog zou duren, antwoordde de dokter: juli, begin augustus ten laatste. Als dàt geen goed nieuws is!

Paulien had plots haar tweede adem gevonden: voor het eerst kwam ze zonder hulp uit haar bed ('s avonds vroeg ze wijselijk toch maar hulp), ze trok naar buiten, pikkelde door het huis..., zozeer zelfs dat we haar toch maar tot rusten aangespoord hebben. En ze gaf nogal snel toe, dus ze zal wel zelf beseft hebben dat de weg nog lang is. 

De volgende controle is op dinsdag 10 mei. Misschien gaan we dan weten wanneer de ringen plaats maken voor de monofix. En dan kan het aftellen echt beginnen.

Stracciatella!

Maandag, een nieuwe week. Wim was terug van een weekje fietsen in de Alpen en dat ging Paulien duidelijk beter af. Niets speciaals te melden, dus. In de namiddag lekker in het zonnetje zitten met mama en tante Gud (die met veel belangstelling de verzorging van nabij volgde).

Paulien zou Paulien echter niet zijn als ze geen verrassing uit haar spreekwoordelijke hoed toverde. En zo mocht ik dus terug naar de winkel voor... stracciatella-ijs. Dat nu overigens onaangeroerd in de diepvriezer staat. Rare meisjes, die Ilizarov-patiënten.

Morgenvroeg mag Paulien terug naar Pellenberg. Om acht uur onder de scan en daarna op raadpleging bij dokter Lammens. We zijn allemaal heel benieuwd welk nieuws hij ons te vertellen heeft.

Barbecue-time?

Alle stramheid en pijn werd vanmorgen al snel opzij gezet. Paulien moest en zou naar de barbecue bij haar vriendin Charlotte gaan. Rond de middag trok ze dus, gewapend met krukken, rolstoel en vlees, naar Kortenberg. Ze was een beetje te laat maar ze bleek nog de eerste te zijn. En ze zou... de enige zijn. Als je de komende dagen veel katten in Kortenberg ziet, die zijn - al dan niet aangekondigd - gestuurd...
Uiteindelijk vond ze het niet zo erg, ze heeft rustig kunnen bijpraten met haar vriendin op het terras, aan de rand van de vijver (waar ze niet is in gerold). Maar na enkele uren wilde ze toch naar huis, terug naar haar vertrouwde omgeving en... haar bed.
De avond was uitermate rustig: tv, wat strips en dan een laatste keer schroeven voor vandaag en oogjes dicht. Op naar een nieuwe dag.

Zaterdag, rustdag

Vandaag geen kine of uitgebreide verzorging op het programma, dus riep Paulien vanmorgen deze dag uit tot 'luie dag'. Maar ze verzweeg dat de aanpassingen die de dokters gisteren aan de fixator hebben doorgevoerd haar eigenlijk toch een beetje meer pijn bezorgden dan haar lief was.

En naarmate de dag vorderde, stelde ze haar plannen bij: ze zou meegaan naar de winkel maar deed het uiteindelijk toch maar niet, ze wou een glas gaan drinken in Leuven voor de verjaardag van Tess maar bleef uiteindelijk toch maar thuis.
Het meest gekke van vandaag was dat ze op de weegschaal wou gaan staan. Dat niveauverschil van enkele centimeters boezemde haar plots angst in, ze durfde gewoon niet dat opstapje nemen uit angst door haar been te zakken. En dat terwijl ze er wel op durft te stappen. Haar poging had iets tragikomisch, het leek zo banaal maar voor haar was het echt opperste concentratie om dat ene stapje te zetten. Wees gerust, ze heeft het gedaan.

De humor is ook terug bij haar, al heeft het vaak iets van galgenhumor. Het is haar manier van omgaan met haar situatie. Het is haar manier van doorbijten.

Het gaat verbazend goed vooruit!

Vanmorgen zijn we bij dokter Lammens op controle geweest in Pellenberg. En die had eigenlijk alleen maar goed nieuws: het draaien verloopt veel vlotter dan we hadden durven dromen. Zo goed zelfs dat we voorlopig tot volgende week dinsdag moeten draaien. Dan gaan ze opnieuw een scan nemen en zien hoe het verder moet. Het zal alleszins geen volle vier maanden duren zoals eerst vooropgesteld was.
Intussen hebben de dokters ook de draadjes verwijderd op de drie plaatsen waar ze gesneden hadden om Pauliens botten te breken. Geen dikke wattentorentjes meer tussen het ijzerwerk door (ze spuiten daar nu een soort van folie over, zodat haar been nu op drie plaatsen 'geplastificeerd' is), dus ook minder verzorgingstijd. En dat is toch ook weer leuk meegenomen.

Voor de rest bleef alles bij het 'oude'. De kine was absoluut geen lachertje vandaag, omdat Paulien veel had moeten rondstappen voor de dokters vanmorgen en ze al veel met het been hadden zitten draaien. Maar het verschil met de eerste dagen is toch opvallend, Paulien kan merkelijk vlotter mee met de oefeningen, ook al doet het uiteraard nog (veel) pijn op die momenten. En even later weer de thuisverzorging.. Pijnlijk, maar Paulien droeg ook die last met veel moed. Ze gaat nog een standbeeld verdienen (in 'meccano'-stijl?).

We blijven voorzichtig optimistisch. Volgende week dinsdag is géén eindpunt.

Drukke bezoekdag

Vanmorgen was ik even ongerust: omstreeks half acht werd Paulien wakker en ik hoorde alleen maar gekerm. Ze had flink wat rugpijn, zozeer dat ze moeite had met ademhalen. Dat is het begin van een slechte dag, dacht ik. Maar het zou uiteindelijk allemaal wel meevallen. De 'snelheid' waarmee ze uit haar bed komt ligt duidelijk hoger dan pakweg een week geleden. En ze wil ook niet meer heel de tijd aan haar bed gekluisterd liggen. Allemaal toch tekens dat het vooruit gaat?

De kine zorgde voor het stilaan traditionele dipje, maar ze volhardt tenminste in haar oefeningen en ze aanvaardt het waarom van al die oefeningen.
En dan zat in de namiddag het huis plots vol: oma, tante en oom en even later haar beste vriendin Julie met haar Wes. Het was een leuke afleiding. Want in gedachten zit Paulien toch al bij morgen: de eerste controle in Pellenberg sinds de operatie.

Een betere dag...

Geen idee waar het aan ligt, maar vandaag ging het merkelijk beter. Ik wist het direct toen Paulien vanmorgen uit haar bed kwam: het ging vlot en haast zonder zuchten en puffen. Nee, de pijn is niet zomaar ineens helemaal weg, maar ze droeg hem met de wilskracht die we van haar gewend zijn.
Zelfs de kine sloeg haar niet uit haar lood. Ze zullen nooit de beste vrienden worden, maar Paulien deed al haar oefeningen zonder veel tegenstribbelen. Ze was maar één keertje boos: volgens het verslag van de dokters kon ze bij het verlaten van het ziekenhuis haar knie ongeveer 40° plooien (en nu maar 5°, wat de kinesist bezorgd maakte). 'Hoe kunnen ze nu zoiets zeggen? Ik heb mijn knie niet eens moeten plooien en ik zou het ook niet gekund hebben!' Vreemd...

De verzorging is een werkje dat veel engelengeduld vergt, zowel van Ingrid als van Paulien. Maar zelfs dat viel vandaag behoorlijk mee.

Ingrid is een kei in haar vak

We wilden naar buiten, om wat schoolachterstand bij te werken, maar die domme wind gooide weer roet in het eten. Dan maar aan de grote tafel verder gewerkt, tot Paulien zin kreeg in... aardbeien. Even met de ogen knipperen en papa smolt weer weg. Resultaat: verse aardbeien!
Is dit wat men bedoelt met 'vaders en dochters'?

Dag 15

Elke morgen blijft een lijdensweg. Al die uren in dezelfde houding liggen doet Paulien duidelijk geen deugd. Ze is stram, heeft pijn en moet serieuze moeite doen om alles 'in gang gezet' te krijgen. Vanmorgen kwamen daar nog eens krampen in haar been bovenop. Opstaan, naar het toilet en terug gingen dus gepaard met het nodige gekreun en (binnensmonds) gevloek.
Maar daarna ging het weer behoorlijk, tot.. de kine kwam.
Die oefeningen, je kan daar eindeloos over discussiëren, ze zijn wel nodig om later onheil te voorkomen.

In de namiddag werd ons schema enigszins overhoop gehaald door oma die op bezoek kwam, net op het 'schroefuur'. Alles dus een beetje naar later opgeschoven, niets is immers dringend in deze omstandigheden. Paulien bepaalt het ritme. Aanstaande vrijdag moet ze voor de eerste keer op controle. We zijn allemaal benieuwd.

Doorbijten...

Vandaag was het ook voor mij een speciale dag: mijn beurt om de 'wacht' te houden bij Paulien en om alles dus steeds van op de eerste rij mee te maken. Zo zag ik dus de kine in actie (nu ja, zijn papa springt deze week in omdat Wim ergens in de Franse Alpen tegen de hellingen op zit te fietsen). Die oefeningen zijn verdorie zwaarder dan je zou vermoeden! Er kwamen ocharme traantjes aan te pas.

pijnlijke grimas...

Volgens de dokters had ze vanaf vandaag terug naar school gemoeten, maar dat leek me toch meer dan 'wishful thinking'. Het zal zelfs binnen twee weken nog een hele opgave worden, zelfs met de vooruitgang die ze boekt.

En dan in de namiddag de verzorging, nog zoiets wat ik nog niet van dichtbij gezien had. Ingrid was nochtans uiterst voorzichtig, maar ze moest nu eenmaal 'tegen de natuur ingaan': de wondjes rond de pinnen openhouden zodat die niet blokkeren, én ontsmetten. En dat pikt! De dokters dringen hier nochtans heel hard op aan, want ze zijn als de dood voor infecties. Geloof me, het was wéér tanden bijten voor Paulien.
Haar voornemen om in de tuin nog wat van het zonnetje te genieten, heeft ze laten varen. Maar voor de rest doet ze dat ongelooflijk goed. Ze is geen Kim Gevaert, maar ze geraakt vooruit :-)
Elke dag een beetje vlotter, flinke meid.

Officieel boos

Met een sip gezicht verkondigde Paulien vanmorgen: 'Ik haat ochtenden, dan heb ik altijd pijn. Ik ben officieel boos op mijn knie.' Tja...
Ze was gewoon moe, de naweeën van de voorbije drukke dagen.

Maar in de namiddag ging het weer beter. Ze wilde naar buiten en samen met mama en papa een spelletje spelen in de zon. Helaas voor haar: naar analogie met het wereldkampioenschap voetbal (Gary Lineker: 'Voetbal is een eenvoudig spelletje van 11 tegen 11 en aan het einde winnen de Duitsers'.) ging het zowel bij Cluedo als Ongelukslaan 13 dezelfde kant op: aan het einde wint mama :-)
We waren net op tijd terug binnen om Johan Van Summeren de koers van zijn leven te zien winnen.

Avond: frietjes (!), bezoek van Sophie en Glenn en dan languit in het bed voor tv...

Relaas van twee dagen

Voor wie heeft zitten wachten op nieuws, hier is het. Twee dagen ineens zelfs. En de reden is eenvoudig: Paulien is gisteren voor de eerste keer sinds haar operatie 'op stap' geweest en het was behoorlijk laat toen we thuis kwamen.

Ja, het gaat dus weer wat vlotter en beter. Paulien houdt er de moed in en werkt ijverig aan haar herstel. Af en toe weliswaar met een diepe zucht, maar ze wil duidelijk die 'ijzerwinkel' geen dag langer dan nodig rond haar been. Natuurlijk moet ze keuzes maken in de dingen die ze wil doen. Maar gisterenavond wilde ze voor geen geld van de wereld missen (met reden!): de Talentenjacht van KA2 Ring (Pauliens school) en KA Redingenhof. En dus heeft ze zichzelf opgepept en opgetut, haar tegenzin om in haar rolstoel te moeten afgezet worden overwonnen en de gedachte dat iedereen haar raar zou bekijken van zich af gezet.

De Minnepoort mag zich dan wel het cultuurcentrum van Leuven noemen, voor rolstoelgebruikers is het toch niet alles: de ingang is niets meer dan langs de helling naar de ondergrondse parking naar beneden en vandaar in een veredelde goederenlift naar boven. Gelukkig was het personeel uiterst behulpzaam, ook in de zaal waar Paulien zich dankzij veel creativiteit (een ouderwets krukje en twee deksels van materiaalkoffers) in het rode pluche kon neervlijen. Grappig intermezzo: iedereen in de overvolle inkomhall ging eerbiedig opzij voor haar :-)
Paulien heeft zichtbaar genoten van de aandacht (vrienden, schoolgenoten, leerkrachten, directie) en van het spektakel. Het deed haar deugd eindelijk eens tussen de vier muren van thuis weg te zijn.

M. Meyer, haar leerkracht CW, was heel blij Paulien te zien

Kwak en Boemel

Dat we pas om een uur vannacht terug thuis waren, nam ze er met de (vermoeide) glimlach bij. Vandaag heeft ze zich beperkt tot lang uitslapen, ontbijt op bed en in de namiddag heeft ze eindelijk buiten in het zonnetje willen gaan zitten. Het bezoek van Annelies, meter Frieda en Didier fleurde haar ook duidelijk op.
Nu heeft ze het opgegeven, ze heeft nog even tv gekeken maar al snel vielen haar oogjes dicht. Het was een mooie dag...

Al tien dagen verder...

Laten we het even niet hebben over de kniepijn, want die gaat toch niet weg. En dan gaat alles goed, gezien de omstandigheden uiteraard.  Paulien was zelfs in een grappige bui vanmiddag aan de telefoon. Ik hoorde het direct toen ze opnam. Toen ik zei dat ik nog wat ging werken, volgde deze conversatie:
- A ja, want het geld moet rollen.
- Al mijn geld rolt nu in jouw richting en je kan het niet pakken.
- Oh, jawel, als het moet kan ik dat wel.'
En toen wist ik het zeker, vandaag zal alles wel lukken. Dat van dat been in de nek zwieren, het zal binnenkort misschien toch wel eens kunnen? Wat een verschil met vorige week!

In de late namiddag kwamen peter René en Jelle op bezoek, samen met kleine Thomas in zijn Zorro-pak. De kleine keek toch maar met grote angstige ogen naar dat fameuze been. Iedereen reageert eigenlijk wel op dezelfde manier: 'amai, da's nog indrukwekkender dan wat je op de foto's ziet'.
Ook vriendin Tess, kapster in spe, was even heel stil. Gelukkig was ze niet vergeten waarvoor ze kwam: haren wassen, zoals ze had beloofd. Dit keer geen ondergelopen keuken (een klein beetje maar) en ook geen geknoei met het spoelen. Dankjewel, Tess!

vakmanschap is meesterschap :-)

En dat volstond voor vandaag. Na het verplichte schroefwerk is het een avondje voor tv geworden. Morgen wordt spannend: Paulien gaat naar de Talentenjacht van haar school, een evenement dat ze absoluut niet wil wissen. Voor de eerste keer sinds haar operatie dus echt de deur uit..

Windstil

Vandaag valt er echt niet veel te vertellen. Het is ook elke dag een beetje hetzelfde: rusten, oefenen, schroeven...
Maar het gaat zeker niet slechter met Paulien. En de gevreesde stormloop is - gelukkig - uitgebleven, want ze is toch nog snel moe. Dit uitstel is echter geen afstel en met de paasvakantie in het vooruitzicht, mag Paulien zich nog wel aan een en ander verwachten.

In en uit het bed stappen gaat al heel wat vlotter, alleen de kniepijn blijft de spelbreker. Daar zal ze toch nog een tijdje moeten leren mee leven.
Morgen gaat Paulien werk maken van haar schoolachterstand, zei ze. Haar vriendin Aze heeft haar een aardig pakje werk gebracht. Geen 'Van vlees en bloed'-marathon (met oprechte dank aan collega Kristine), zoals vandaag dus.

Lazy tuesday

Is het omdat de boog niet altijd gespannen kan staan of gewoon omdat méér niet kon? Paulien heeft er alleszins een héél rustige dag van gemaakt. Zelfs de kine heeft geholpen om aan haar 'meccano' te sleutelen. O ja, Paulien heeft intussen al een aantal koosnaampjes bij elkaar gesprokkeld: Iron Lady, Robocop, ...  Gelukkig neemt ze het allemaal met de glimlach op.

precisiewerk, dat sleutelen...

Misschien lijkt het alsof het niet vooruitgaat, maar Paulien slaagt er soms al in om alleen in haar bed te geraken, dus zonder dat iemand haar ijzerwerk helpt optillen. Amper acht dagen na de operatie is dat een hele prestatie. Maar of ze erin gaat slagen om tegen het eind van de week haar been in haar nek te zwieren, zoals de dokters lachend voorspelden, dat zal wel niet lukken. En waarom zou ze dat nu ineens moeten kunnen, dat kon ze vroeger toch ook niet?

Morgen is het woensdag, dat betekent allicht weer een drukke bezoekdag. Maar dat zijn - letterlijk - zorgen voor morgen.

De eerste echte revalidatiedag

Vanmorgen klaagde Paulien van pijn in de knie. Dat was eigenlijk al gisteren in de namiddag begonnen, maar ze  had gehoopt dat een nachtje slapen beterschap zou brengen. Niet dus, en zo keek ze dan met een bang hartje uit naar de komst van Wim voor haar eerste kine-oefeningen: knie en heupen mobiliseren.
Helaas voor haar, die pijn in haar knie zal volgens de kinesist niet snel wegtrekken, omdat die nog lang in dezelfde houding zal 'hangen' tussen de twee grote ijzeren kokers. Paulien zal dus op de tanden moeten bijten, nog maar eens.
Vandaag zijn we ook met het sleutelwerk begonnen. Dat was wel wat puzzelen, kijken en nog eens kijken welke schroeven hoeveel in welke richting moesten gedraaid worden. Drie kwartiers lang, maar het is gelukt en binnenkort wordt ook dit routine. Tegen dat het harnas er af mag, kunnen we het met de ogen dicht! Of toch bijna :-)

Zondag

Paulien heeft vannacht goed geslapen, dat is ook mooi meegenomen. Vanmorgen wilde ze haar haren laten wassen, dat was immers een week geleden. En dus: haar op twee stoelen in de keuken gezet, de kapperswasbak (die we na lang zoeken op de kop konden tikken) klaar gezet en dan maar proberen haar lange haren te wassen.
Probleem 1: haar haren verstopten voortdurend de afvoer..
Probleem 2: de keuken stond al snel onder water..
(nee, geen foto, ik had geen zin om die wasbak naar mijn hoofd geslingerd te krijgen)
Maar het is min of meer gelukt. Toch maar op zoek gaan naar een manier om een 'professional' in te schakelen?

Omdat het weer nogal spelbreker was, hebben we dan maar samen naar Robin Hood gekeken, onderbroken door vriendenbezoek, de laatste kilometers van de Ronde en videe met frietjes (!), samen aan tafel.

lekker!

Het gaat allemaal weeral een beetje vlotter, al blijft het natuurlijk - om Michel Wuyts te citeren die het in de koers had over Chavanel in het zog van Fabian Cancellara - een 'blok aan het been'. Maar laat dat geen reden zijn om de moed te verliezen.

Weer wat beter...

Paulien blijft niet bij de pakken zitten. Op nauwelijks enkele dagen tijd heeft ze heel wat vooruitgang gemaakt: woensdag was ze 'op sterven na dood', vandaag wilde ze alsmaar meer proberen: alleen het bed uit komen (bijna gelukt), aan tafel zitten (met wat improvisatie gelukt), aan tafel eten...

sociale contacten updaten :-)

Vandaag kreeg ze ook haar eerste verzorging: haar dagelijkse spuitje om flebitis te voorkomen Vanaf maandag begint het grote werk Dan zal Ingrid, de thuisverpleegster, nauwlettend alles komen verzorgen Het is immers van het grootste belang dat de wondjes rond de pinnen niet infecteren. En dan begint ook het draaiwerk: elke dag vier maal de schroeven lichtjes draaien, twee millimeter per dag. Dat lijkt niet veel, maar toch: vijf dagen draaien betekent een centimeter, en heel het proces duurt tussen de drie weken en.. vier maanden in het slechtste geval. Daarom dat we ook om de twee weken in Pellenberg op controle moeten, om alles nauwlettend in het oog te houden. Stel je voor, ze draait te ver!

spelletje met grote broer

In de namiddag had Paulien eerst bezoek van oma en opa, daarna heeft ze aan tafel spelletjes zitten spelen met Arnout. Maar rond half zes moest ze terug gaan liggen, het was duidelijk dat ze zichzelf een beetje overtroffen had. Vanuit haar bed heeft ze de rest van de avond nog wat tv gekeken en dat was het zo wat...

Nergens beter dan thuis

Vanmorgen (met een zucht): 'Ik mag maar naar huis als ik me aan de wastafel gewassen heb'. En natuurlijk stond die helemaal aan de overkant van de ziekenhuiskamer. Al snel had Paulien haar evaluatieverslag: alles was goed, alleen het 'zelfstandig opheffen van het been' kon beter. 'Ja zeg, de meesten hebben maar één ijzer aan hun been, ik heb er wel twee! En dat weegt wel veel, hoor,' was haar antwoord. Wie ben ik om dat tegen te spreken?

En het duurde lang: verzorging en de laatste consultatie lieten op zich wachten. Het was ruim 15.00h toen ik een berichtje kreeg: kom ons maar oppikken. Intussen stond haar (ziekenhuis)bed klaar, waren alle meubels verschoven om madam vrije doorgang te geven, eens ze thuis zou zijn.

Paulien hees zichzelf uit de rolstoel in de auto, wilde persé nog langs bij haar toekomstige beste maatjes (de thuisverpleegster en de kinesist) en dan was het tijd voor haar moment suprême: eindelijk thuis! Glunderend van trots stapte ze voorzichtig op krukken naar binnen.

Nu ligt ze languit in haar bed, kijkt naar tv en verdeelt verder haar tijd tussen haar laptop en gsm. Tja, dat is de jeugd van tegenwoordig...
En wij zitten er ook uitgeteld bij, moe maar vooral gelukkig dat ons muisje weer thuis is.

Metamorfose

Vandaag zou een cruciale dag worden, weet je nog?
Vanmorgen aan de telefoon hoorde ik direct dat het dipje van Paulien voorbij was. Ze klonk - weliswaar nog een beetje slaperig - behoorlijk opgewekt: ze had een behoorlijke nacht achter de rug en ze had haar strijdlust teruggevonden.

En ja, na de verzorging deed ze plichtsbewust haar oefeningen en ze stapte zowaar naar het toilet. Later zou ze zelfs tot in de gang schuifelen! Haar pijn was ook heel wat minder (of geeft ze er niet meer zo snel aan toe?). In de namiddag werd haar fixator afgewerkt. Nu staan de schroeven gemonteerd en kan het draaien beginnen om het been in zijn juiste positie te krijgen.
In de vooravond had ze nog - verwacht en onverwacht - bezoek en iedereen die morgen of  zo naar het UZ komt, zal te laat komen, want...

Dokter Lammens zou bij zijn bezoek bevestigen wat we allemaal in stilte hoopten, maar na de baaldag van gisteren lang niet meer zo zeker van waren: Paulien komt morgen naar huis!
Hier kan ze op haar eigen tempo revalideren, alle verzorging krijgen die nodig is en in haar vertrouwde omgeving werken aan haar herstel. We gaan haar hier allemaal bij helpen, omdat ze dat verdient.

Een ongewone verjaardag

Ja, Paulien was jarig vandaag. In een ziekenhuisbed liggen is niet bepaald de leukste manier om je verjaardag te vieren. Vooral omdat de routine geen uitzondering toestaat: verzorging, kine, oefeningen.
En wat zeg je tegen haar: 'Gelukkige verjaardag'? Dat klinkt een beetje wrang.

Vanmorgen klonk ze nog wat moe, maar ze had wel minder pijn, zelfs nadat ze haar kine-oefeningen gedaan had. Dat was een goed teken. Paulien wil kost wat kost vrijdag naar huis, dus ze beet door.
En in de namiddag zwermden de klasgenoten binnen. Maar het was al snel duidelijk dat het niet Pauliens beste dag zou worden. Lusteloos, soms zelfs opstandig. Anders zou ze opgewekt alle cadeautjes in ontvangst genomen hebben, nu liet het haar allemaal schijnbaar koud. De echte dankuwel komt wel later, als ze aan de beterhand is. Neem het haar niet kwalijk.

Terecht vraagt Paulien zich af (en zij niet alleen): hoe ga ik in godsnaam vrijdag ooit naar huis kunnen? Want daar gaan ze in het ziekenhuis nog altijd van uit. Trouwens,  de afdeling is tijdens de weekends gesloten en dan zou ze nog moeten 'verhuizen'.
De kinesist spaart haar niet en dokter Lammens gaf het personeel zelfs een standje omdat ze zijn instructies niet hadden opgevolgd zoals hij dat wilde. Allemaal met de beste bedoelingen.
Morgen wordt een cruciale dag: niet alleen worden de schroeven geplaatst, waarmee ze langzaam maar zeker het been zal moeten draaien, ook zal duidelijk worden of Paulien vrijdag écht naar huis kan.

Duimen maar.

Een nieuwe stap

Paulien was merkelijk beter vandaag. Dat merkten we vanmorgen al aan de telefoon. De misselijkheid was (eindelijk) weg en ze had haar ontbijt kunnen binnenhouden.
In de voormiddag was het tijd voor verzorging. Anderhalf uur besteedde Sarah aan dit werkje. Het toeval wil dat Sarah nog een klasgenootje van Paulien is geweest en zo konden ze het gesprek levendig houden.

In de namiddag: het grote moment. Onder (zachte) dwang van de kinesist is Paulien uit haar bed gesukkeld en heeft ze enkele pasjes gezet. Pijnlijk, maar vooral heel moedig. Gisteren was ze nog halfdood, vandaag met veel verbeelding springlevend. Niemand had gedacht dat ze dit vandaag al zou presteren, zelfs Paulien zelf niet. Een schitterend staaltje van moed en doorzettingskracht!
Nadien was ze wel maar al te blij dat ze terug in haar bed kon gaan liggen en dat de karrenvracht pijnstillers hun werk deden.

Wat haar ook bijzonder plezier deed was het eerste bezoek (nu ja, het eerste: gisteren kwam onze vriend Marc langs, maar daar herinnert ze zich nauwelijks iets van). Haar vriendinnen Christine, Emma Lynn en Evelien beten de spits af. Even later kwam grote broer Arnout langs.
Paulien was zo opgetogen dat ze bijna haar pijn vergat.
Maar rond 19 uur was het duidelijk dat haar kaarsje voor vandaag uit was. Ze keek een beetje sip toen we vertrokken, maar ze besefte dat het beter was dat ze zou proberen te slapen. Met nog maar eens een pijnstiller...

O ja, voor wie niet goed weet wat de dokters nu met Paulien gedaan hebben, dit is haar been:

A small step for man...

Ziezo, de operatie is achter de rug. En ik zal er maar meteen bij vertellen: ze is goed verlopen.

Vanmorgen om 6.50h hebben we Paulien ingeschreven, om 7.00h stonden we bij haar bed en het verplegend personeel nam haar temperatuur en bloeddruk en dan mocht Paulien zich omkleden. En om 7.10h reden ze haar bed de kamer uit! Ze had niet eens de tijd meer om te panikeren...

Het wachten duurde lang, vijf volle uren. Om klokslag 12.00h brachten ze Paulien terug op de kamer: suf, misselijk van de narcose en vooral met een indrukwekkend ingepakt rechterbeen. Heel de namiddag heeft ze liggen slapen, af en toe was ze even wakker (helaas, meestal om te braken). Ze was ook stil, héél stil, alsof de werkelijkheid nu pas goed doordrong.

Tweemaal kwam de kinesist langs voor de eerste oefeningen, maar slaapdronken en misselijk als ze was, Paulien zag het niet zitten. Ook dokter Lammens kwam poolshoogte nemen met zijn assistenten. Hij verzekerde ons dat de operatie probleemloos was verlopen. Hij had zelfs een grapje klaar om haar wat op te beuren: 'Morgen zie ik je in de gang, Paulien.'

Rond 19.00h leek eindelijk het ergste voorbij. Paulien vond haar helderheid en haar spraak terug... en haar gsm. Maar plots zei ze: 'Als ik het geweten had, ik had het nooit laten doen.' De pijn, de misselijkheid en het onomkeerbare van de operatie duwden haar even in een dipje. Op het einde van het bezoekuur had ze het zichtbaar moeilijk: alleen achterblijven, dat is hard... Hopelijk vindt ze morgen haar moed terug.

p.s.: op uitdrukkelijk verzoek van Paulien (voorlopig?) geen foto's

Day -1

Zondag.
Er hangt een surrealistische sfeer hier in huis. Duidelijk is dat ieders zenuwen nu wel heel erg gespannen staan. Zelfs de - soms cynische - humor is opgedroogd.

De rolstoel staat klaar, de krukken liggen klaar, de steeksleutels..  En al de rest blijft liggen. Iedereen zit een beetje op zijn/haar 'eiland'. Paulien wil het vooral níet hebben over de dag van morgen. Ze heeft zelfs niet buiten in het zonnetje gezeten, helemaal tegen haar gewoonte in.
Nu ja, als ze bang is voor wat morgen komt, ze is niet alleen. En dat is begrijpelijk.

Nog twaalf uur en de dokters beginnen eraan...

Het hoe en waarom van de ingreep

We zullen maar beginnen met het 'waarom', dat is het gemakkelijkste. Paulien heeft al ruim tien jaar last van haar been: pijn, knie die voortdurend uit de kom schiet, ...
En na al die jaren en een eindeloze reeks doktersbezoeken en onderzoeken stelde een dokter in UZ Gasthuisberg onlangs vast dat haar been 'gedraaid' staat. Hij heeft onmiddellijk een afspraak gemaakt in het UZ Pellenberg (de 'bottenkliniek') en daar hebben de dokters de diagnose bevestigd. Omdat haar been gedraaid staat, verhoogt dit de druk op haar knie, enz.
En de enige oplossing is... opereren.

Gavril Abramovich Ilizarov

Die operatie is geen lachertje. Om een lang verhaal kort te maken:  het been wordt net boven en net onder de knie gebroken en daarna zetten ze er een soort van 'stelling' rond met pinnen in het boven- en onderbeen. Deze techniek werd ontwikkeld door de Russische professor Ilizarov (vandaar de naam) en in ons land verfijnd door prof. dr. Johan Lammens, de dokter die Paulien zal operereren.

een voorbeeldje van de 'fixator'

Belangrijker dan de operatie zelf - die een viertal uur zal duren - is de nazorg. Vanaf de dag na de operatie begint Paulien aan een intense revalidatie: elke dag verzorging en kine. Maar ook leren hoe ze een trap op en af moet, in en uit de auto stappen, naar het toilet gaan, enz.
Zelf zal ze ook vier maal per dag moeten sleutelen om zo langzaam het been in de juiste richting te draaien.
En dan is er nog de tweewekelijkse controle.

Vier maanden lang zal ze elke dag moeten draaien, daarna zes weken het apparaat dragen zonder draaien (om de gebroken botten de kans te geven optimaal terug aan elkaar te groeien) en als alles goed verloopt krijgt Paulien dan nog een aantal weken een zgn. 'monofix'

Schrik niet: als alles zonder verwikkelingen verloopt, dan zal 2011 bijna voorbij zijn. Het wordt dus voor Paulien - en ongetwijfeld ook voor ons - een zware periode. Geen wonder dat we met een bang hartje de komende maanden tegemoet zien. Maar het geloof in de goede afloop en het besef dat Paulien achteraf van veel leed verlost zal zijn, maakt veel goed.
Paulien zal weer als een dartel veulentje door het het leven gaan :-)

Meer info: http://www.orthopedie-pellenberg.be/visitor/sites/default/files/ilizarov_nieuw_0.pdf