Herinner je je nog het begin van deze blog? Toen was de prognose dat de lijdensweg van Paulien wel eens zou kunnen duren tot diep in het najaar. Toen we vorige week voor de eerste maal op controle gingen na de operatie, was dokter Lammens echter vrij optimistisch: het been stond naar zijn inschatting al bijna goed gedraaid en hij moest enkel nog aan de hand van röntgen-foto's bepalen of de 'richting' nog juist zat.
Vanmorgen zijn we dus terug naar Pellenberg geweest. En het vermoeden van de dokter klopte: het been stond mooi recht zoals het altijd al had moeten staan. Dus mocht zijn collega, dokter Vanlauwe, even 'garagist' spelen en de schroefbouten verwijderen. De ringen blijven nog een tijdje, maar nu met vaste bouten, zodat het bot voluit aaneen kan groeien. Dat scheelt hem direct al een heel pak in gewicht én maakt de kans op wondjes aan de pinnen kleiner. Toen we voorzichtig polsten hoelang dit alles nog zou duren, antwoordde de dokter: juli, begin augustus ten laatste. Als dàt geen goed nieuws is!
Paulien had plots haar tweede adem gevonden: voor het eerst kwam ze zonder hulp uit haar bed ('s avonds vroeg ze wijselijk toch maar hulp), ze trok naar buiten, pikkelde door het huis..., zozeer zelfs dat we haar toch maar tot rusten aangespoord hebben. En ze gaf nogal snel toe, dus ze zal wel zelf beseft hebben dat de weg nog lang is.
De volgende controle is op dinsdag 10 mei. Misschien gaan we dan weten wanneer de ringen plaats maken voor de monofix. En dan kan het aftellen echt beginnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten