Een betere dag...

Geen idee waar het aan ligt, maar vandaag ging het merkelijk beter. Ik wist het direct toen Paulien vanmorgen uit haar bed kwam: het ging vlot en haast zonder zuchten en puffen. Nee, de pijn is niet zomaar ineens helemaal weg, maar ze droeg hem met de wilskracht die we van haar gewend zijn.
Zelfs de kine sloeg haar niet uit haar lood. Ze zullen nooit de beste vrienden worden, maar Paulien deed al haar oefeningen zonder veel tegenstribbelen. Ze was maar één keertje boos: volgens het verslag van de dokters kon ze bij het verlaten van het ziekenhuis haar knie ongeveer 40° plooien (en nu maar 5°, wat de kinesist bezorgd maakte). 'Hoe kunnen ze nu zoiets zeggen? Ik heb mijn knie niet eens moeten plooien en ik zou het ook niet gekund hebben!' Vreemd...

De verzorging is een werkje dat veel engelengeduld vergt, zowel van Ingrid als van Paulien. Maar zelfs dat viel vandaag behoorlijk mee.

Ingrid is een kei in haar vak

We wilden naar buiten, om wat schoolachterstand bij te werken, maar die domme wind gooide weer roet in het eten. Dan maar aan de grote tafel verder gewerkt, tot Paulien zin kreeg in... aardbeien. Even met de ogen knipperen en papa smolt weer weg. Resultaat: verse aardbeien!
Is dit wat men bedoelt met 'vaders en dochters'?