Daarna kwam alles in een stroomversnelling: professor Johan Lammens zag Paulien een eerste keer op 28 januari. Hij keek zorgelijk: het bovenbeen stond serieus gedraaid bovenop de knie en als gevolg daarvan had het onderbeen zich ook gedraaid als 'natuurlijke correctie'. Prognose: tussen de vier en... negen maanden lijdensweg en daarna nog handenvol werk voor de kine. Niet bepaald iets om naar uit te kijken.
Nauwelijks een maand later, bij de tweede consultatie op 23 februari, viel de beslissing: we gaan dat been netjes terug rechtzetten. Dokter Johan Vanlauwe versierde ook meteen een datum: maandag 28 maart om 7.00h in de ochtend! 'Amai, dat is binnen een dikke maand,' zuchtte Paulien verschrikt. Het ging inderdaad snel en maar goed ook: zo bleef er niet veel tijd om te piekeren en kon Paulien haar kansen gaaf houden om haar humaniorastudies met succes af te ronden.
Op 28 maart werd Paulien met succes geopereerd. Het was wel even schrikken toen ze terug kwam: het been helemaal ingepakt, maar je kon wel zien dat de 'constructie' indrukwekkend was. Suf en misselijk van de narcose sloot Paulien de eerste dag af. Nu begon de lange weg naar genezing. Twee dagen later vierde Paulien haar verjaardag in mineur. En op vrijdag 1 april moest ze naar huis, willen of niet.
En zo begon ook ons aandeel in het verhaal: vier maal per dag de schroeven een kwartslag draaien, zodat het bot langzaam maar zeker in de juiste positie zou komen. Ook het verhaal van Ingrid begint hier, de thuisverpleegster die dagelijks - zelfs in haar vrije dagen - met engelengeduld elke wonde rond de pinnen verzorgde.
Bij de controle van 8 mei had professor Lammens goed nieuws: het draaien verliep tegen alle verwachtingen in verbazend vlot: we mochten zowaar stoppen met draaien! Het been stond zoals het eigenlijk altijd al had moeten staan, de schroeven werden weggehaald en nu kon het aaneengroeien stilaan beginnen. Einde mei zouden de zware ringen zelfs er af mogen. Op 31 mei was Paulien letterlijk vier kilo ijzer lichter. Nu nog een tweetal maanden met een kleinere 'monofix' en intussen hard werken aan de revalidatie.
Die revalidatie was geen lachertje. Elke dag kine, die het uiterste van Paulien vergde. Het was huilen, kermen, vloeken... maar in de wetenschap dat het eigenlijk moest. Wim, de kinesist, bleef om dezelfde reden echter onbewogen en dwong Paulien door te bijten.
Op dinsdag 26 juli - 121 dagen na de eerste operatie - hebben de dokters de kleine monofix verwijderd. Vanaf nu waren enkel nog de littekens getuigen van de zware ingreep. Tot einde december heeft Paulien trouw haar kineprogramma blijven afwerken, tot ook Wim uiteindelijk groen licht gaf: ik kan niets meer voor je doen, voortaan kan je probleemloos stappen, lopen, springen, ...
Paulien stelt het wel. Ze beseft nu ten volle dat de pijn en de inspanningen van 2011 nu volop renderen. Ze kan inderdaad terug rennen, vliegen, duiken, vallen en weer doorgaan. En vooral: zonder pijn!
We zijn iedereen die hieraan heeft bijgedragen, bijzonder dankbaar: de dokter in UZ Gasthuisberg die de diagnose heeft gesteld, professor Lammens en dokter Vanlauwe die Paulien tot driemaal toe hebben geopereerd, het verplegend personeel van UZ Pellenberg, thujisverpleegster Ingrid en kine Wim (en papa Guido die even ingesprongen was), de vrienden en vriendinnen van KA2 De Ring, die met Paulien in haar rolstoel rondgezeuld hebben (tot in Oostende met de trein), haar twee broers die veel geduld en inlevingsvermogen aan de dag hebben gelegd, de trouwe vrienden en vriendinnen die haar trouw zijn blijven bezoeken en helpen...
Als iemand zich nu vergeten voelt, vergeef het mij. Iedereen, iedereen die met Paulien begaan was, is en blijft van harte bedankt!
