Vandaag geen kine of uitgebreide verzorging op het programma, dus riep Paulien vanmorgen deze dag uit tot 'luie dag'. Maar ze verzweeg dat de aanpassingen die de dokters gisteren aan de fixator hebben doorgevoerd haar eigenlijk toch een beetje meer pijn bezorgden dan haar lief was.
En naarmate de dag vorderde, stelde ze haar plannen bij: ze zou meegaan naar de winkel maar deed het uiteindelijk toch maar niet, ze wou een glas gaan drinken in Leuven voor de verjaardag van Tess maar bleef uiteindelijk toch maar thuis.
Het meest gekke van vandaag was dat ze op de weegschaal wou gaan staan. Dat niveauverschil van enkele centimeters boezemde haar plots angst in, ze durfde gewoon niet dat opstapje nemen uit angst door haar been te zakken. En dat terwijl ze er wel op durft te stappen. Haar poging had iets tragikomisch, het leek zo banaal maar voor haar was het echt opperste concentratie om dat ene stapje te zetten. Wees gerust, ze heeft het gedaan.
De humor is ook terug bij haar, al heeft het vaak iets van galgenhumor. Het is haar manier van omgaan met haar situatie. Het is haar manier van doorbijten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten