Doorbijten...

Vandaag was het ook voor mij een speciale dag: mijn beurt om de 'wacht' te houden bij Paulien en om alles dus steeds van op de eerste rij mee te maken. Zo zag ik dus de kine in actie (nu ja, zijn papa springt deze week in omdat Wim ergens in de Franse Alpen tegen de hellingen op zit te fietsen). Die oefeningen zijn verdorie zwaarder dan je zou vermoeden! Er kwamen ocharme traantjes aan te pas.

pijnlijke grimas...

Volgens de dokters had ze vanaf vandaag terug naar school gemoeten, maar dat leek me toch meer dan 'wishful thinking'. Het zal zelfs binnen twee weken nog een hele opgave worden, zelfs met de vooruitgang die ze boekt.

En dan in de namiddag de verzorging, nog zoiets wat ik nog niet van dichtbij gezien had. Ingrid was nochtans uiterst voorzichtig, maar ze moest nu eenmaal 'tegen de natuur ingaan': de wondjes rond de pinnen openhouden zodat die niet blokkeren, én ontsmetten. En dat pikt! De dokters dringen hier nochtans heel hard op aan, want ze zijn als de dood voor infecties. Geloof me, het was wéér tanden bijten voor Paulien.
Haar voornemen om in de tuin nog wat van het zonnetje te genieten, heeft ze laten varen. Maar voor de rest doet ze dat ongelooflijk goed. Ze is geen Kim Gevaert, maar ze geraakt vooruit :-)
Elke dag een beetje vlotter, flinke meid.