Een ongewone verjaardag

Ja, Paulien was jarig vandaag. In een ziekenhuisbed liggen is niet bepaald de leukste manier om je verjaardag te vieren. Vooral omdat de routine geen uitzondering toestaat: verzorging, kine, oefeningen.
En wat zeg je tegen haar: 'Gelukkige verjaardag'? Dat klinkt een beetje wrang.

Vanmorgen klonk ze nog wat moe, maar ze had wel minder pijn, zelfs nadat ze haar kine-oefeningen gedaan had. Dat was een goed teken. Paulien wil kost wat kost vrijdag naar huis, dus ze beet door.
En in de namiddag zwermden de klasgenoten binnen. Maar het was al snel duidelijk dat het niet Pauliens beste dag zou worden. Lusteloos, soms zelfs opstandig. Anders zou ze opgewekt alle cadeautjes in ontvangst genomen hebben, nu liet het haar allemaal schijnbaar koud. De echte dankuwel komt wel later, als ze aan de beterhand is. Neem het haar niet kwalijk.

Terecht vraagt Paulien zich af (en zij niet alleen): hoe ga ik in godsnaam vrijdag ooit naar huis kunnen? Want daar gaan ze in het ziekenhuis nog altijd van uit. Trouwens,  de afdeling is tijdens de weekends gesloten en dan zou ze nog moeten 'verhuizen'.
De kinesist spaart haar niet en dokter Lammens gaf het personeel zelfs een standje omdat ze zijn instructies niet hadden opgevolgd zoals hij dat wilde. Allemaal met de beste bedoelingen.
Morgen wordt een cruciale dag: niet alleen worden de schroeven geplaatst, waarmee ze langzaam maar zeker het been zal moeten draaien, ook zal duidelijk worden of Paulien vrijdag écht naar huis kan.

Duimen maar.