Genezen gebeurt ook in je hoofd

Sinds die grote ijzeren ringen weg zijn (een verschil van om en bij de vier kilogram op de weegschaal!), gaat Paulien langzaam maar zeker vooruit. Met minder verzorging en vlottere kine bijvoorbeeld. Ze kan alleen haar bed uit en in, wordt stilaan minder en minder afhankelijk en wil echt vooruit.

Paulien ging dus afgelopen week mee naar de winkel. Neen, niet in haar rolstoel maar op haar krukken. Ze ging shoppen met Charlotte, want het eindejaarsbal komt in zicht. De klap op de vuurpijl kwam er echter gisteren: 'Ik ga vanavond boven in mijn bed slapen,' zei ze droogweg. Dàt zou pas een klik zijn! En ja hoor, naarmate bedtijd naderde, bleef ze bij haar besluit. Gewapend met haar krukken is ze naar boven getrokken, het was 83 (!) dagen geleden dat ze nog op haar kamer geweest was. Ze straalde toen ze eindelijk in haar eigen bed lag.

Geen paniek, Paulien is intussen terug beneden. De afdaling heeft ze dus ook aangedurfd. Met de snelheid van een schildpad-op-speed, trapje na trapje, zestien stuks terug naar beneden. Meer nog, ze loopt nu plots ook met maar één kruk meer door het huis. Korte stukjes weliswaar, want haar spieren hebben tijd nodig om terug te wennen aan een normale werking.

We hebben stiekem lang uitgekeken naar deze klik. Hiep, hiep, hoera voor Paulien!