Nergens beter dan thuis

Vanmorgen (met een zucht): 'Ik mag maar naar huis als ik me aan de wastafel gewassen heb'. En natuurlijk stond die helemaal aan de overkant van de ziekenhuiskamer. Al snel had Paulien haar evaluatieverslag: alles was goed, alleen het 'zelfstandig opheffen van het been' kon beter. 'Ja zeg, de meesten hebben maar één ijzer aan hun been, ik heb er wel twee! En dat weegt wel veel, hoor,' was haar antwoord. Wie ben ik om dat tegen te spreken?

En het duurde lang: verzorging en de laatste consultatie lieten op zich wachten. Het was ruim 15.00h toen ik een berichtje kreeg: kom ons maar oppikken. Intussen stond haar (ziekenhuis)bed klaar, waren alle meubels verschoven om madam vrije doorgang te geven, eens ze thuis zou zijn.

Paulien hees zichzelf uit de rolstoel in de auto, wilde persé nog langs bij haar toekomstige beste maatjes (de thuisverpleegster en de kinesist) en dan was het tijd voor haar moment suprême: eindelijk thuis! Glunderend van trots stapte ze voorzichtig op krukken naar binnen.

Nu ligt ze languit in haar bed, kijkt naar tv en verdeelt verder haar tijd tussen haar laptop en gsm. Tja, dat is de jeugd van tegenwoordig...
En wij zitten er ook uitgeteld bij, moe maar vooral gelukkig dat ons muisje weer thuis is.