Vanmorgen was ik even ongerust: omstreeks half acht werd Paulien wakker en ik hoorde alleen maar gekerm. Ze had flink wat rugpijn, zozeer dat ze moeite had met ademhalen. Dat is het begin van een slechte dag, dacht ik. Maar het zou uiteindelijk allemaal wel meevallen. De 'snelheid' waarmee ze uit haar bed komt ligt duidelijk hoger dan pakweg een week geleden. En ze wil ook niet meer heel de tijd aan haar bed gekluisterd liggen. Allemaal toch tekens dat het vooruit gaat?
De kine zorgde voor het stilaan traditionele dipje, maar ze volhardt tenminste in haar oefeningen en ze aanvaardt het waarom van al die oefeningen.
En dan zat in de namiddag het huis plots vol: oma, tante en oom en even later haar beste vriendin Julie met haar Wes. Het was een leuke afleiding. Want in gedachten zit Paulien toch al bij morgen: de eerste controle in Pellenberg sinds de operatie.
Paulientje héél veel succes morgen.
BeantwoordenVerwijderenWe duimen voor u en lezen dagelijks het verslag van uwe papa!
Veel moed meisje! Iedere dag is een dag gewonnen hé.
Nicole & Ludo