Gisteren was er weinig nieuws te melden, zodat het internet rustig zijn kuren mocht hebben. De eerste schoolweek zit er intussen op en dat laat toch zijn sporen na. Paulien is gewoon moe.
O ja, haar helpers zijn niet altijd even subtiel. In plaats van gewoon beleefd te vragen om plaats te maken, klinkt nu regelmatig de roep 'Opgepast, gehandicapte!' door de gangen van de school. Nu ja, als het resultaat maar hetzelfde blijft en iedereen mooi aan de kant gaat, dan maakt het niet uit zeker?

Vanmorgen ging het nochtans moeizaam. Maar Paulien beet weer maar eens door. En tegen onze verwachtingen in, deed ze heel de schooldag uit. En de kine én de verzorging. De wondjes zagen er terug wat beter uit, dat was een hele opluchting. Het weekend is een welgekomen moment van rust, alleen het strikt noodzakelijke zal gedaan worden.

Kink in de kabel?

Een halve dag school, en daar was Paulien niet rouwig om.
Alles leek goed, tot thuisverpleegster Ingrid de wenkbrauwen fronste. We zijn nog niet direct ongerust, maar toch een beetje bezorgd: enkele van de wondjes zagen vandaag een beetje rood. Dus toch maar uit voorzorg met een antibioticakuur gestart, zoals de dokters aangeraden hadden. En Ingrid heeft een speciaal ontsmettend verbandje gelegd rond de wondjes. Nu wachten we af, het zou de eerste tegenslag zijn in een genezingsproces dat tot nog toe zeer vlot verliep, bijna te vlot. We zien wel...

De eerste schooldag

Meer dan vier weken was Paulien 'uit circulatie', maar vanmorgen ging ze terug naar school. Dat ging al bij al nog vlot, ook al had ze duidelijk last van zenuwen. Vooral het binnenrijden op de speelplaats was een moment van 'kan ik nu niet even onzichtbaar zijn?'. Maar het moet gezegd: ze krijgt heel veel steun van jonge broer Merijn. Junior is bijzonder behulpzaam.
Eens binnen was ze al snel het middelpunt van de belangstelling. Al haar vriendinnen en vrienden zwermden rond haar en de rest keek een beetje onwennig. Ze zullen er toch moeten aan wennen, want Paulien is niet van plan onder te duiken.

Aan de verhalen te horen hebben ze zich daar wel geamuseerd met die rolstoel en die krukken. Terwijl Paulien toekeek haalden Emma Lynn, Tine, Sophie en andere Paola's de gekste dingen uit. Maar ze stonden ook allemaal te springen om haar te helpen indien nodig. Er zijn dus nu beenhouders en hoofdbeenhouders, rolstoelduwers en hoofdrolstoelduwers in De Ring. Mooi toch?

Paulien was wel heel moe aan het eind van de schooldag. Toen ze thuiskwam zuchtte ze: 'Ah, mijn bed'.. Ze zou er niet meer uitkomen tenzij het echt nodig was. Maar ze heeft deze dag heel goed doorstaan. 

De laatste dag thuis

Met dank aan de katholieke Kerk had Paulien een dag respijt om terug naar school te moeten. Dus: nog één keertje uitslapen, nog één keertje verzorging in de loop van de dag en dat was weer een bijzonder pijnlijke aangelegenheid: waarschijnlijk is er een rechtstreeks verband tussen méér bewegen en méér korstjes rond de wonden (plus het feit dat er een dag meer tussen zit ten opzichte van de vorige keer). Paulien had troost nodig en Ingrid putte zich uit in verontschuldigingen, maar er is nu eenmaal geen andere manier om de wondjes mooi proper te houden.
Gelukkig was Paulien het allemaal relatief snel vergeten. En dus maar weer naar buiten, waar het zonlicht voor dit effect zorgde:

Morgen is het terug school en Paulien schakelde een versnelling hoger: nog snel de laatste dingen afwerken, alles overlopen met Aze, agenda controleren en bijwerken, smartschool, en ga zo maar door. Ze vergat voor heel even haar been.

Geen enkel detail ontsnapte haar aandacht: Tessa mocht niet vergeten haar haren te komen wassen, ze keek uit naar het weerbericht want ze moest tijdig de nodige instructies kunnen geven voor haar kledij van morgen, de boekentas op tijd klaargemaakt, alhoewel: dat laatste heeft ze toch maar uitgesteld...

Alternatieve Pasen

De paasklokken kregen dit jaar een bijzondere opdracht: ze mochten geen eieren in de tuin verstoppen, omwille van Paulien. Die heeft het overigens bijzonder rustig gehouden en heeft haar tijd verdeeld over het afwerken van haar project voor Cultuurwetenschappen, haar nieuwe gsm en genieten van het zonnetje.

In de vooravond hebben we samen buiten gegeten en daarna is ze even gaan rusten, omdat ze terug naar buiten wilde als het bezoek kwam. Zelfs toen het frisjes werd, bleef ze bij ons zitten, rond de vuurkorf. En trotseerde ze de grapjes: Robocop, Iron Lady, Terminator.. Mijn wraak zal zoet zijn, dacht ze. Maar het is beter dat ze haar toestand met de nodige humor bekijkt...

shopping time

Als er één graadmeter is om te weten hoe het met Paulien is, dan is het wel haar shopping-mood. Vandaag ging het dus heel goed, want in de voormiddag besloot ze ineens dat het tijd werd om naar Leuven te gaan: een nieuwe gsm, een (te?) dure fleece bij Frizzante, een terrasje...
Wat me vooral opviel is dat Paulien toch stilaan haar schrik overwint om trappen te nemen. Akkoord, het zijn er telkens maar een paar, maar ze staat tenminste toch geen vijf minuten meer te 'dansen' voor ze er aan begint.

Zelfs 's avonds gaf ze niet op: terug de auto in tot bij vrienden, gelukkig was het niet ver. Ze mist gewoon het gezelschap en eindelijk geeft ze niet langer toe. Een glaasje cava en wat chips volstonden voor haar. Maar rond tien uur fluisterde ze: 'ik wil naar huis'. Ze kreeg krampen van te lang in haar rolstoel te zitten (met dat ijzer rond haar been kan ze niet zomaar overal in een zetel gaan zitten) en ze had het koud. Tijd dus om haar warme bedje op te zoeken, "s avonds is dat toch haar beste vriend.

Een zonnige dag

Vreemd, maar sinds Paulien afgelopen dinsdag goed nieuws kreeg in Pellenberg, is ze overenthousiast. En dat uit zich op vele vlakken: ze maakt grapjes met de kine, ze komt vaker haar bed uit en trekt (eindelijk) naar buiten in het zonnetje.
En ze is onverbeterlijk in het 'commanderen'. Maar ze is gewaarschuwd: de dag dat haar been helemaal in orde is, zal ze voor elk van ons mogen ronddraven. Zoete wraak :-)

Bezoekers van de dag: Sybren en Charlotte. Je ziet dat het Paulien duidelijk deugd doet. Vier weken zonder de 'bende' is lang voor haar, ze mist ze meer dan ze zal willen toegeven.
Nog drie dagen en ze staat voor een nieuwe uitdaging: terug naar school. Terug in het vaste ritme van vroeg opstaan, klaarmaken en vertrekken, van uren in de klas zitten en de pauzes al kwebbelend opvullen. De Chinese vrijwilliger om haar te helpen, waarnaar ze op zoek was, heeft zich vrijwillig gemeld: Aze. Ze zal in goede handen zijn.

O ja, de ijsventer passeerde. En wat wilde mevrouw? Juist: stracciatella!

Bang moment..

Gisteren heb ik jullie met rust gelaten, er viel ook niet echt iets nieuws te vertellen. Vandaag was ook een dag dat er niet veel gebeurd is. Behalve dan dat Paulien bijna tegen de vlakte gegaan was. Haar kruk was weggegleden op een natte plek en op de een of andere manier heeft ze zich kunnen rechthouden. Hoe, dat weet Paulien eigenlijk zelf niet meer.
Maar haar been plooide een beetje teveel dan goed voor haar was en het deed wel even 'keiveel' pijn...

Wat  niet wegneemt dat ze intussen toch vorderingen blijft maken. Ze slaagt erin om alleen uit haar bed te komen (en soms er ook terug in). We zijn alleen maar wat bang dat ze, sinds ze eergisteren het positieve nieuws kreeg dat het herstel vlotter loopt dan verwacht, nu een beetje overmoedig wordt. Zolang de dokters niet zeggen dat alles voorbij is, is het niet voorbij. Zij hebben het laatste woord.

Weg met die schroeven!

Herinner je je nog het begin van deze blog? Toen was de prognose dat de lijdensweg van Paulien wel eens zou kunnen duren tot diep in het najaar. Toen we vorige week voor de eerste maal op controle gingen na de operatie, was dokter Lammens echter vrij optimistisch: het been stond naar zijn inschatting al bijna goed gedraaid en hij moest enkel nog aan de hand van röntgen-foto's bepalen of de 'richting' nog juist zat.

Vanmorgen zijn we dus terug naar Pellenberg geweest. En het vermoeden van de dokter klopte: het been stond mooi recht zoals het altijd al had moeten staan. Dus mocht zijn collega, dokter Vanlauwe, even 'garagist' spelen en de schroefbouten verwijderen. De ringen blijven nog een tijdje, maar nu met vaste bouten, zodat het bot voluit aaneen kan groeien. Dat scheelt hem direct al een heel pak in gewicht én maakt de kans op wondjes aan de pinnen kleiner. Toen we voorzichtig polsten hoelang dit alles nog zou duren, antwoordde de dokter: juli, begin augustus ten laatste. Als dàt geen goed nieuws is!

Paulien had plots haar tweede adem gevonden: voor het eerst kwam ze zonder hulp uit haar bed ('s avonds vroeg ze wijselijk toch maar hulp), ze trok naar buiten, pikkelde door het huis..., zozeer zelfs dat we haar toch maar tot rusten aangespoord hebben. En ze gaf nogal snel toe, dus ze zal wel zelf beseft hebben dat de weg nog lang is. 

De volgende controle is op dinsdag 10 mei. Misschien gaan we dan weten wanneer de ringen plaats maken voor de monofix. En dan kan het aftellen echt beginnen.

Stracciatella!

Maandag, een nieuwe week. Wim was terug van een weekje fietsen in de Alpen en dat ging Paulien duidelijk beter af. Niets speciaals te melden, dus. In de namiddag lekker in het zonnetje zitten met mama en tante Gud (die met veel belangstelling de verzorging van nabij volgde).

Paulien zou Paulien echter niet zijn als ze geen verrassing uit haar spreekwoordelijke hoed toverde. En zo mocht ik dus terug naar de winkel voor... stracciatella-ijs. Dat nu overigens onaangeroerd in de diepvriezer staat. Rare meisjes, die Ilizarov-patiënten.

Morgenvroeg mag Paulien terug naar Pellenberg. Om acht uur onder de scan en daarna op raadpleging bij dokter Lammens. We zijn allemaal heel benieuwd welk nieuws hij ons te vertellen heeft.

Barbecue-time?

Alle stramheid en pijn werd vanmorgen al snel opzij gezet. Paulien moest en zou naar de barbecue bij haar vriendin Charlotte gaan. Rond de middag trok ze dus, gewapend met krukken, rolstoel en vlees, naar Kortenberg. Ze was een beetje te laat maar ze bleek nog de eerste te zijn. En ze zou... de enige zijn. Als je de komende dagen veel katten in Kortenberg ziet, die zijn - al dan niet aangekondigd - gestuurd...
Uiteindelijk vond ze het niet zo erg, ze heeft rustig kunnen bijpraten met haar vriendin op het terras, aan de rand van de vijver (waar ze niet is in gerold). Maar na enkele uren wilde ze toch naar huis, terug naar haar vertrouwde omgeving en... haar bed.
De avond was uitermate rustig: tv, wat strips en dan een laatste keer schroeven voor vandaag en oogjes dicht. Op naar een nieuwe dag.

Zaterdag, rustdag

Vandaag geen kine of uitgebreide verzorging op het programma, dus riep Paulien vanmorgen deze dag uit tot 'luie dag'. Maar ze verzweeg dat de aanpassingen die de dokters gisteren aan de fixator hebben doorgevoerd haar eigenlijk toch een beetje meer pijn bezorgden dan haar lief was.

En naarmate de dag vorderde, stelde ze haar plannen bij: ze zou meegaan naar de winkel maar deed het uiteindelijk toch maar niet, ze wou een glas gaan drinken in Leuven voor de verjaardag van Tess maar bleef uiteindelijk toch maar thuis.
Het meest gekke van vandaag was dat ze op de weegschaal wou gaan staan. Dat niveauverschil van enkele centimeters boezemde haar plots angst in, ze durfde gewoon niet dat opstapje nemen uit angst door haar been te zakken. En dat terwijl ze er wel op durft te stappen. Haar poging had iets tragikomisch, het leek zo banaal maar voor haar was het echt opperste concentratie om dat ene stapje te zetten. Wees gerust, ze heeft het gedaan.

De humor is ook terug bij haar, al heeft het vaak iets van galgenhumor. Het is haar manier van omgaan met haar situatie. Het is haar manier van doorbijten.

Het gaat verbazend goed vooruit!

Vanmorgen zijn we bij dokter Lammens op controle geweest in Pellenberg. En die had eigenlijk alleen maar goed nieuws: het draaien verloopt veel vlotter dan we hadden durven dromen. Zo goed zelfs dat we voorlopig tot volgende week dinsdag moeten draaien. Dan gaan ze opnieuw een scan nemen en zien hoe het verder moet. Het zal alleszins geen volle vier maanden duren zoals eerst vooropgesteld was.
Intussen hebben de dokters ook de draadjes verwijderd op de drie plaatsen waar ze gesneden hadden om Pauliens botten te breken. Geen dikke wattentorentjes meer tussen het ijzerwerk door (ze spuiten daar nu een soort van folie over, zodat haar been nu op drie plaatsen 'geplastificeerd' is), dus ook minder verzorgingstijd. En dat is toch ook weer leuk meegenomen.

Voor de rest bleef alles bij het 'oude'. De kine was absoluut geen lachertje vandaag, omdat Paulien veel had moeten rondstappen voor de dokters vanmorgen en ze al veel met het been hadden zitten draaien. Maar het verschil met de eerste dagen is toch opvallend, Paulien kan merkelijk vlotter mee met de oefeningen, ook al doet het uiteraard nog (veel) pijn op die momenten. En even later weer de thuisverzorging.. Pijnlijk, maar Paulien droeg ook die last met veel moed. Ze gaat nog een standbeeld verdienen (in 'meccano'-stijl?).

We blijven voorzichtig optimistisch. Volgende week dinsdag is géén eindpunt.

Drukke bezoekdag

Vanmorgen was ik even ongerust: omstreeks half acht werd Paulien wakker en ik hoorde alleen maar gekerm. Ze had flink wat rugpijn, zozeer dat ze moeite had met ademhalen. Dat is het begin van een slechte dag, dacht ik. Maar het zou uiteindelijk allemaal wel meevallen. De 'snelheid' waarmee ze uit haar bed komt ligt duidelijk hoger dan pakweg een week geleden. En ze wil ook niet meer heel de tijd aan haar bed gekluisterd liggen. Allemaal toch tekens dat het vooruit gaat?

De kine zorgde voor het stilaan traditionele dipje, maar ze volhardt tenminste in haar oefeningen en ze aanvaardt het waarom van al die oefeningen.
En dan zat in de namiddag het huis plots vol: oma, tante en oom en even later haar beste vriendin Julie met haar Wes. Het was een leuke afleiding. Want in gedachten zit Paulien toch al bij morgen: de eerste controle in Pellenberg sinds de operatie.

Een betere dag...

Geen idee waar het aan ligt, maar vandaag ging het merkelijk beter. Ik wist het direct toen Paulien vanmorgen uit haar bed kwam: het ging vlot en haast zonder zuchten en puffen. Nee, de pijn is niet zomaar ineens helemaal weg, maar ze droeg hem met de wilskracht die we van haar gewend zijn.
Zelfs de kine sloeg haar niet uit haar lood. Ze zullen nooit de beste vrienden worden, maar Paulien deed al haar oefeningen zonder veel tegenstribbelen. Ze was maar één keertje boos: volgens het verslag van de dokters kon ze bij het verlaten van het ziekenhuis haar knie ongeveer 40° plooien (en nu maar 5°, wat de kinesist bezorgd maakte). 'Hoe kunnen ze nu zoiets zeggen? Ik heb mijn knie niet eens moeten plooien en ik zou het ook niet gekund hebben!' Vreemd...

De verzorging is een werkje dat veel engelengeduld vergt, zowel van Ingrid als van Paulien. Maar zelfs dat viel vandaag behoorlijk mee.

Ingrid is een kei in haar vak

We wilden naar buiten, om wat schoolachterstand bij te werken, maar die domme wind gooide weer roet in het eten. Dan maar aan de grote tafel verder gewerkt, tot Paulien zin kreeg in... aardbeien. Even met de ogen knipperen en papa smolt weer weg. Resultaat: verse aardbeien!
Is dit wat men bedoelt met 'vaders en dochters'?

Dag 15

Elke morgen blijft een lijdensweg. Al die uren in dezelfde houding liggen doet Paulien duidelijk geen deugd. Ze is stram, heeft pijn en moet serieuze moeite doen om alles 'in gang gezet' te krijgen. Vanmorgen kwamen daar nog eens krampen in haar been bovenop. Opstaan, naar het toilet en terug gingen dus gepaard met het nodige gekreun en (binnensmonds) gevloek.
Maar daarna ging het weer behoorlijk, tot.. de kine kwam.
Die oefeningen, je kan daar eindeloos over discussiëren, ze zijn wel nodig om later onheil te voorkomen.

In de namiddag werd ons schema enigszins overhoop gehaald door oma die op bezoek kwam, net op het 'schroefuur'. Alles dus een beetje naar later opgeschoven, niets is immers dringend in deze omstandigheden. Paulien bepaalt het ritme. Aanstaande vrijdag moet ze voor de eerste keer op controle. We zijn allemaal benieuwd.

Doorbijten...

Vandaag was het ook voor mij een speciale dag: mijn beurt om de 'wacht' te houden bij Paulien en om alles dus steeds van op de eerste rij mee te maken. Zo zag ik dus de kine in actie (nu ja, zijn papa springt deze week in omdat Wim ergens in de Franse Alpen tegen de hellingen op zit te fietsen). Die oefeningen zijn verdorie zwaarder dan je zou vermoeden! Er kwamen ocharme traantjes aan te pas.

pijnlijke grimas...

Volgens de dokters had ze vanaf vandaag terug naar school gemoeten, maar dat leek me toch meer dan 'wishful thinking'. Het zal zelfs binnen twee weken nog een hele opgave worden, zelfs met de vooruitgang die ze boekt.

En dan in de namiddag de verzorging, nog zoiets wat ik nog niet van dichtbij gezien had. Ingrid was nochtans uiterst voorzichtig, maar ze moest nu eenmaal 'tegen de natuur ingaan': de wondjes rond de pinnen openhouden zodat die niet blokkeren, én ontsmetten. En dat pikt! De dokters dringen hier nochtans heel hard op aan, want ze zijn als de dood voor infecties. Geloof me, het was wéér tanden bijten voor Paulien.
Haar voornemen om in de tuin nog wat van het zonnetje te genieten, heeft ze laten varen. Maar voor de rest doet ze dat ongelooflijk goed. Ze is geen Kim Gevaert, maar ze geraakt vooruit :-)
Elke dag een beetje vlotter, flinke meid.

Officieel boos

Met een sip gezicht verkondigde Paulien vanmorgen: 'Ik haat ochtenden, dan heb ik altijd pijn. Ik ben officieel boos op mijn knie.' Tja...
Ze was gewoon moe, de naweeën van de voorbije drukke dagen.

Maar in de namiddag ging het weer beter. Ze wilde naar buiten en samen met mama en papa een spelletje spelen in de zon. Helaas voor haar: naar analogie met het wereldkampioenschap voetbal (Gary Lineker: 'Voetbal is een eenvoudig spelletje van 11 tegen 11 en aan het einde winnen de Duitsers'.) ging het zowel bij Cluedo als Ongelukslaan 13 dezelfde kant op: aan het einde wint mama :-)
We waren net op tijd terug binnen om Johan Van Summeren de koers van zijn leven te zien winnen.

Avond: frietjes (!), bezoek van Sophie en Glenn en dan languit in het bed voor tv...

Relaas van twee dagen

Voor wie heeft zitten wachten op nieuws, hier is het. Twee dagen ineens zelfs. En de reden is eenvoudig: Paulien is gisteren voor de eerste keer sinds haar operatie 'op stap' geweest en het was behoorlijk laat toen we thuis kwamen.

Ja, het gaat dus weer wat vlotter en beter. Paulien houdt er de moed in en werkt ijverig aan haar herstel. Af en toe weliswaar met een diepe zucht, maar ze wil duidelijk die 'ijzerwinkel' geen dag langer dan nodig rond haar been. Natuurlijk moet ze keuzes maken in de dingen die ze wil doen. Maar gisterenavond wilde ze voor geen geld van de wereld missen (met reden!): de Talentenjacht van KA2 Ring (Pauliens school) en KA Redingenhof. En dus heeft ze zichzelf opgepept en opgetut, haar tegenzin om in haar rolstoel te moeten afgezet worden overwonnen en de gedachte dat iedereen haar raar zou bekijken van zich af gezet.

De Minnepoort mag zich dan wel het cultuurcentrum van Leuven noemen, voor rolstoelgebruikers is het toch niet alles: de ingang is niets meer dan langs de helling naar de ondergrondse parking naar beneden en vandaar in een veredelde goederenlift naar boven. Gelukkig was het personeel uiterst behulpzaam, ook in de zaal waar Paulien zich dankzij veel creativiteit (een ouderwets krukje en twee deksels van materiaalkoffers) in het rode pluche kon neervlijen. Grappig intermezzo: iedereen in de overvolle inkomhall ging eerbiedig opzij voor haar :-)
Paulien heeft zichtbaar genoten van de aandacht (vrienden, schoolgenoten, leerkrachten, directie) en van het spektakel. Het deed haar deugd eindelijk eens tussen de vier muren van thuis weg te zijn.

M. Meyer, haar leerkracht CW, was heel blij Paulien te zien

Kwak en Boemel

Dat we pas om een uur vannacht terug thuis waren, nam ze er met de (vermoeide) glimlach bij. Vandaag heeft ze zich beperkt tot lang uitslapen, ontbijt op bed en in de namiddag heeft ze eindelijk buiten in het zonnetje willen gaan zitten. Het bezoek van Annelies, meter Frieda en Didier fleurde haar ook duidelijk op.
Nu heeft ze het opgegeven, ze heeft nog even tv gekeken maar al snel vielen haar oogjes dicht. Het was een mooie dag...

Al tien dagen verder...

Laten we het even niet hebben over de kniepijn, want die gaat toch niet weg. En dan gaat alles goed, gezien de omstandigheden uiteraard.  Paulien was zelfs in een grappige bui vanmiddag aan de telefoon. Ik hoorde het direct toen ze opnam. Toen ik zei dat ik nog wat ging werken, volgde deze conversatie:
- A ja, want het geld moet rollen.
- Al mijn geld rolt nu in jouw richting en je kan het niet pakken.
- Oh, jawel, als het moet kan ik dat wel.'
En toen wist ik het zeker, vandaag zal alles wel lukken. Dat van dat been in de nek zwieren, het zal binnenkort misschien toch wel eens kunnen? Wat een verschil met vorige week!

In de late namiddag kwamen peter René en Jelle op bezoek, samen met kleine Thomas in zijn Zorro-pak. De kleine keek toch maar met grote angstige ogen naar dat fameuze been. Iedereen reageert eigenlijk wel op dezelfde manier: 'amai, da's nog indrukwekkender dan wat je op de foto's ziet'.
Ook vriendin Tess, kapster in spe, was even heel stil. Gelukkig was ze niet vergeten waarvoor ze kwam: haren wassen, zoals ze had beloofd. Dit keer geen ondergelopen keuken (een klein beetje maar) en ook geen geknoei met het spoelen. Dankjewel, Tess!

vakmanschap is meesterschap :-)

En dat volstond voor vandaag. Na het verplichte schroefwerk is het een avondje voor tv geworden. Morgen wordt spannend: Paulien gaat naar de Talentenjacht van haar school, een evenement dat ze absoluut niet wil wissen. Voor de eerste keer sinds haar operatie dus echt de deur uit..

Windstil

Vandaag valt er echt niet veel te vertellen. Het is ook elke dag een beetje hetzelfde: rusten, oefenen, schroeven...
Maar het gaat zeker niet slechter met Paulien. En de gevreesde stormloop is - gelukkig - uitgebleven, want ze is toch nog snel moe. Dit uitstel is echter geen afstel en met de paasvakantie in het vooruitzicht, mag Paulien zich nog wel aan een en ander verwachten.

In en uit het bed stappen gaat al heel wat vlotter, alleen de kniepijn blijft de spelbreker. Daar zal ze toch nog een tijdje moeten leren mee leven.
Morgen gaat Paulien werk maken van haar schoolachterstand, zei ze. Haar vriendin Aze heeft haar een aardig pakje werk gebracht. Geen 'Van vlees en bloed'-marathon (met oprechte dank aan collega Kristine), zoals vandaag dus.

Lazy tuesday

Is het omdat de boog niet altijd gespannen kan staan of gewoon omdat méér niet kon? Paulien heeft er alleszins een héél rustige dag van gemaakt. Zelfs de kine heeft geholpen om aan haar 'meccano' te sleutelen. O ja, Paulien heeft intussen al een aantal koosnaampjes bij elkaar gesprokkeld: Iron Lady, Robocop, ...  Gelukkig neemt ze het allemaal met de glimlach op.

precisiewerk, dat sleutelen...

Misschien lijkt het alsof het niet vooruitgaat, maar Paulien slaagt er soms al in om alleen in haar bed te geraken, dus zonder dat iemand haar ijzerwerk helpt optillen. Amper acht dagen na de operatie is dat een hele prestatie. Maar of ze erin gaat slagen om tegen het eind van de week haar been in haar nek te zwieren, zoals de dokters lachend voorspelden, dat zal wel niet lukken. En waarom zou ze dat nu ineens moeten kunnen, dat kon ze vroeger toch ook niet?

Morgen is het woensdag, dat betekent allicht weer een drukke bezoekdag. Maar dat zijn - letterlijk - zorgen voor morgen.

De eerste echte revalidatiedag

Vanmorgen klaagde Paulien van pijn in de knie. Dat was eigenlijk al gisteren in de namiddag begonnen, maar ze  had gehoopt dat een nachtje slapen beterschap zou brengen. Niet dus, en zo keek ze dan met een bang hartje uit naar de komst van Wim voor haar eerste kine-oefeningen: knie en heupen mobiliseren.
Helaas voor haar, die pijn in haar knie zal volgens de kinesist niet snel wegtrekken, omdat die nog lang in dezelfde houding zal 'hangen' tussen de twee grote ijzeren kokers. Paulien zal dus op de tanden moeten bijten, nog maar eens.
Vandaag zijn we ook met het sleutelwerk begonnen. Dat was wel wat puzzelen, kijken en nog eens kijken welke schroeven hoeveel in welke richting moesten gedraaid worden. Drie kwartiers lang, maar het is gelukt en binnenkort wordt ook dit routine. Tegen dat het harnas er af mag, kunnen we het met de ogen dicht! Of toch bijna :-)

Zondag

Paulien heeft vannacht goed geslapen, dat is ook mooi meegenomen. Vanmorgen wilde ze haar haren laten wassen, dat was immers een week geleden. En dus: haar op twee stoelen in de keuken gezet, de kapperswasbak (die we na lang zoeken op de kop konden tikken) klaar gezet en dan maar proberen haar lange haren te wassen.
Probleem 1: haar haren verstopten voortdurend de afvoer..
Probleem 2: de keuken stond al snel onder water..
(nee, geen foto, ik had geen zin om die wasbak naar mijn hoofd geslingerd te krijgen)
Maar het is min of meer gelukt. Toch maar op zoek gaan naar een manier om een 'professional' in te schakelen?

Omdat het weer nogal spelbreker was, hebben we dan maar samen naar Robin Hood gekeken, onderbroken door vriendenbezoek, de laatste kilometers van de Ronde en videe met frietjes (!), samen aan tafel.

lekker!

Het gaat allemaal weeral een beetje vlotter, al blijft het natuurlijk - om Michel Wuyts te citeren die het in de koers had over Chavanel in het zog van Fabian Cancellara - een 'blok aan het been'. Maar laat dat geen reden zijn om de moed te verliezen.

Weer wat beter...

Paulien blijft niet bij de pakken zitten. Op nauwelijks enkele dagen tijd heeft ze heel wat vooruitgang gemaakt: woensdag was ze 'op sterven na dood', vandaag wilde ze alsmaar meer proberen: alleen het bed uit komen (bijna gelukt), aan tafel zitten (met wat improvisatie gelukt), aan tafel eten...

sociale contacten updaten :-)

Vandaag kreeg ze ook haar eerste verzorging: haar dagelijkse spuitje om flebitis te voorkomen Vanaf maandag begint het grote werk Dan zal Ingrid, de thuisverpleegster, nauwlettend alles komen verzorgen Het is immers van het grootste belang dat de wondjes rond de pinnen niet infecteren. En dan begint ook het draaiwerk: elke dag vier maal de schroeven lichtjes draaien, twee millimeter per dag. Dat lijkt niet veel, maar toch: vijf dagen draaien betekent een centimeter, en heel het proces duurt tussen de drie weken en.. vier maanden in het slechtste geval. Daarom dat we ook om de twee weken in Pellenberg op controle moeten, om alles nauwlettend in het oog te houden. Stel je voor, ze draait te ver!

spelletje met grote broer

In de namiddag had Paulien eerst bezoek van oma en opa, daarna heeft ze aan tafel spelletjes zitten spelen met Arnout. Maar rond half zes moest ze terug gaan liggen, het was duidelijk dat ze zichzelf een beetje overtroffen had. Vanuit haar bed heeft ze de rest van de avond nog wat tv gekeken en dat was het zo wat...

Nergens beter dan thuis

Vanmorgen (met een zucht): 'Ik mag maar naar huis als ik me aan de wastafel gewassen heb'. En natuurlijk stond die helemaal aan de overkant van de ziekenhuiskamer. Al snel had Paulien haar evaluatieverslag: alles was goed, alleen het 'zelfstandig opheffen van het been' kon beter. 'Ja zeg, de meesten hebben maar één ijzer aan hun been, ik heb er wel twee! En dat weegt wel veel, hoor,' was haar antwoord. Wie ben ik om dat tegen te spreken?

En het duurde lang: verzorging en de laatste consultatie lieten op zich wachten. Het was ruim 15.00h toen ik een berichtje kreeg: kom ons maar oppikken. Intussen stond haar (ziekenhuis)bed klaar, waren alle meubels verschoven om madam vrije doorgang te geven, eens ze thuis zou zijn.

Paulien hees zichzelf uit de rolstoel in de auto, wilde persé nog langs bij haar toekomstige beste maatjes (de thuisverpleegster en de kinesist) en dan was het tijd voor haar moment suprême: eindelijk thuis! Glunderend van trots stapte ze voorzichtig op krukken naar binnen.

Nu ligt ze languit in haar bed, kijkt naar tv en verdeelt verder haar tijd tussen haar laptop en gsm. Tja, dat is de jeugd van tegenwoordig...
En wij zitten er ook uitgeteld bij, moe maar vooral gelukkig dat ons muisje weer thuis is.