Maandag, dus noodgedwongen een halve dag school. Paulien was kribbig, maar schrijf dat maar op rekening van de zenuwen: ze kijkt zo erg uit naar morgen. Ze verdroeg met veel tandenbijten de verzorging en de kine, maakte grapjes die soms wel heel erg cynisch waren. Maar de ondertoon was telkens dezelfde: laat het nieuws morgen goed zijn...
Intussen doet de antibiotica wel zijn werk, dat is op zich al goed nieuws. Het zijn ook maar altijd dezelfde wondjes die haar last bezorgen. Morgen moeten ze daar toch echt eens grondig naar kijken. Dokters kijken daar immers anders tegen aan. En ze kunnen Paulien (en ons) gerust stellen.
Voor de rest wijst alles op beterschap: je hoort geen krakende botten meer als je dat been verplaatst, in- en uitstappen gaat alsmaar vlotter, Paulien probeerde zelfs met maar één kruk te stappen. Dat laatste hebben we wijselijk toch maar gelaten voor wat het was. Stel je voor, nu vallen en alles is opnieuw te beginnen...
Veel succes voor morgen!
BeantwoordenVerwijderenNog niet te gauw de heldin uithangen Paulien,hou die "avontuurlijke uitspattingen" maar voor iets later..als de jongens terug in bosjes voor je in de rij staan. ;p
BeantwoordenVerwijderen..en ik hoop dat je straks met goed nieuws,en volle moed,weer naar huis komt! Succes..