A small step for man...

Ziezo, de operatie is achter de rug. En ik zal er maar meteen bij vertellen: ze is goed verlopen.

Vanmorgen om 6.50h hebben we Paulien ingeschreven, om 7.00h stonden we bij haar bed en het verplegend personeel nam haar temperatuur en bloeddruk en dan mocht Paulien zich omkleden. En om 7.10h reden ze haar bed de kamer uit! Ze had niet eens de tijd meer om te panikeren...

Het wachten duurde lang, vijf volle uren. Om klokslag 12.00h brachten ze Paulien terug op de kamer: suf, misselijk van de narcose en vooral met een indrukwekkend ingepakt rechterbeen. Heel de namiddag heeft ze liggen slapen, af en toe was ze even wakker (helaas, meestal om te braken). Ze was ook stil, héél stil, alsof de werkelijkheid nu pas goed doordrong.

Tweemaal kwam de kinesist langs voor de eerste oefeningen, maar slaapdronken en misselijk als ze was, Paulien zag het niet zitten. Ook dokter Lammens kwam poolshoogte nemen met zijn assistenten. Hij verzekerde ons dat de operatie probleemloos was verlopen. Hij had zelfs een grapje klaar om haar wat op te beuren: 'Morgen zie ik je in de gang, Paulien.'

Rond 19.00h leek eindelijk het ergste voorbij. Paulien vond haar helderheid en haar spraak terug... en haar gsm. Maar plots zei ze: 'Als ik het geweten had, ik had het nooit laten doen.' De pijn, de misselijkheid en het onomkeerbare van de operatie duwden haar even in een dipje. Op het einde van het bezoekuur had ze het zichtbaar moeilijk: alleen achterblijven, dat is hard... Hopelijk vindt ze morgen haar moed terug.

p.s.: op uitdrukkelijk verzoek van Paulien (voorlopig?) geen foto's