Metamorfose

Vandaag zou een cruciale dag worden, weet je nog?
Vanmorgen aan de telefoon hoorde ik direct dat het dipje van Paulien voorbij was. Ze klonk - weliswaar nog een beetje slaperig - behoorlijk opgewekt: ze had een behoorlijke nacht achter de rug en ze had haar strijdlust teruggevonden.

En ja, na de verzorging deed ze plichtsbewust haar oefeningen en ze stapte zowaar naar het toilet. Later zou ze zelfs tot in de gang schuifelen! Haar pijn was ook heel wat minder (of geeft ze er niet meer zo snel aan toe?). In de namiddag werd haar fixator afgewerkt. Nu staan de schroeven gemonteerd en kan het draaien beginnen om het been in zijn juiste positie te krijgen.
In de vooravond had ze nog - verwacht en onverwacht - bezoek en iedereen die morgen of  zo naar het UZ komt, zal te laat komen, want...

Dokter Lammens zou bij zijn bezoek bevestigen wat we allemaal in stilte hoopten, maar na de baaldag van gisteren lang niet meer zo zeker van waren: Paulien komt morgen naar huis!
Hier kan ze op haar eigen tempo revalideren, alle verzorging krijgen die nodig is en in haar vertrouwde omgeving werken aan haar herstel. We gaan haar hier allemaal bij helpen, omdat ze dat verdient.