Annuntio vobis gaudium magnum!

De afgelopen dagen heeft Paulien verder gesjokt met haar kleine en grote ongemakken. Vandaag een beetje koorts, morgen weer niet. De dokters hadden er ook niet echt een verklaring voor: er was geen spoor van ontsteking, Paulien nam nauwgezet haar medicatie. Allicht was het gewoon het lichaam dat hetzelfde dacht als Paulien zelf: ik wordt dit echt wel beu.
Vandaar dat we hoopvol uitkeken naar het controlebezoek vanmorgen in Pellenberg.

Eerst foto's laten nemen (met de nodige vertraging: dokter Lammens was 'vergeten' dit door te geven) en dan de consultatie zelf. Maar het verdict was onverdeeld gunstig: de grote ringen gaan eraf! Het was enkel even zoeken naar een geschikte datum: een schijngevecht tussen verpleegster Lieve die de agenda beheerde en de dokter zelf, die meer oog had voor het welzijn van zijn patiënt.
Verpleegster: we opereren alleen maar op maandag en woensdag; volgende week maandag zit vol, de maandag daarop is het Pinkstermaandag, de eerstvolgende vrije maandag is de 20e (maar dat zag Paulien niet zitten omdat dit midden in haar examens viel), dan maandag de 27e (opnieuw bezwaar van Paulien: eindejaarsbal, waar ze zo graag naar toe wil) of.. maandag 4 juli. En dan nog: de agenda is op elk van die dagen nu al overvol.
Dokter (flegmatisch): en volgende week woensdag?
Verpleegster: Jamaar, dan heeft u al vier operaties.
Dokter: Dat kan geregeld worden...
Twee minuten en een telefoontje later zei dokter Lammens: het is geregeld, volgende week woensdag om 7.00h word je geopereerd.

En zo is die kogel ook al weer door de kerk. De dokters zullen eerst de monofix plaatsen en daarna de grote ijzeren ringen en pinnen verwijderen.
Als dat geen goed nieuws is!

Alles weer onder controle

Er is weinig veranderd sinds afgelopen woensdag, behalve dat Paulien nu andere antibiotica krijgt. De koorts is weg, de wonde geneest nu wel mooi en het gaat dus weer de goede richting uit.
Vrijdag wou ze naar school, maar de dokter vond dat geen goed idee. En dus heeft Paulien noodgedwongen een extra rustdag gehad, die ze besteedde aan het bijwerken van haar schooltaken, enz.

Dat het beter gaat, was gisteren ook te merken aan het sneltreintempo waarop ze zich klaarmaakte toen het woord 'shoppen' viel. Vandaag hebben we haar zelfs zover gekregen dat ze buiten heeft gezeten toen oma op bezoek was en daarna mee is gaan 'wandelen'. Een tochtje van om en bij een uur in haar rolstoel, maar wel liefst langs de kleine weggetjes. Daar was het risico het kleinst om veel nieuwsgierige gezichten tegen te komen.
En eens terug thuis was Paulien maar al te blij om terug in haar bed te kunnen bijkomen. Met een pijnlijke grimas hees ze zich (alleen!) in haar bed...

Morgen een halve dag school en dinsdagmorgen naar Pellenberg. En dan zit de schoolweek er weeral bijna op. Laat het nu maar vooruit gaan!

Toch niet alles rozengeur en maneschijn

Sinds vorige vrijdag is die vervelende pin dus verwijderd. En de eerste dagen zorgde dit alleen maar voor opluchting. Maar hoe broos Pauliens weerstand wel is, blijkt nu. Ook al lijkt het dat de wonde geneest, ze zorgt toch voor enige ongerustheid. De eerste dag zag het allemaal behoorlijk uit, maar nu doet ze terug wat meer pijn en er komt vocht uit. De huisarts volgt haar nu van heel dichtbij op.
Vandaag is Paulien trouwens thuis; ze had gisterenavond wat koorts, maar we hopen dat die snel voorbij gaat. En méér dan antibiotica en pijnstillers kunnen we haar op dit moment niet geven. Als het morgen niet beter is, gaan ze het wondvocht laten onderzoeken en eventueel andere medicatie moeten voorschrijven.
Natuurlijk is Pauliens grootste angst nu dat de voorspoedige genezing nu vertraging zou kunnen oplopen en dat de dokters zouden kunnen beslissen om de tweede ingreep uit te stellen. Maar het is nog te vroeg om daar iets over te zeggen. Volgende week dinsdag zullen ze op Pellenberg wel meer weten te vertellen. Intussen kunnen we niet anders dan afwachten en hopen dat het de goede kant opgaat.

Derde keer, goede keer

Dinsdag waren we dus in Pellenberg, gisteren waren we in Pellenberg en waar denk je dat we vandaag geweest zijn?

Die ene pin bleef dus maar pijn doen. En dokter Lammens kon met zekerheid zeggen dat het géén ontsteking was. Dus moest de oorzaak ergens anders liggen. Maar waar? Gisteren had de dokter nog maar eens alles rond die pin zo los mogelijk gezet, zodat het onmogelijk was dat de huid nog gekneld zat. Maar: 'als de pijn morgenvroeg niet beter is, dan belt u rond 7.15h en komen jullie maar binnen in de dagkliniek en halen we de pin eruit.' 

Met flink wat pijnstillers is Paulien gisteren gaan slapen. Rond drie uur vannacht lag ze echter weer te huilen van de pijn en was het voor ons duidelijk dat we voor de derde keer in vier dagen naar het ziekenhuis zouden gaan. En toen rond 7.20h de telefoon rinkelde op de Ilizarov-afdeling was het de dokter zelf die opnam ('Dat kan alleen maar voor Paulien zijn', vertrouwde hij haar op de operatietafel toe).

Het was een relatief kleine ingreep, maar Paulien heeft nu nog slechts 22 pinnen in haar been en is terug een heel ander meisje. De pijn is weg - het bleek naar alle waarschijnlijkheid een geknelde zenuw te zijn die voor de pijn zorgde - en ze heeft terug moed. En we zijn met zijn allen weer gerust...

Een lach en een traan...

Ik zie dat mijn bericht van gisteren verdwenen is, dus maar opnieuw...

Maandag was het sowieso maar een halve dag school, weet je nog? Dus kon de thuisverpleegster en de kine al in de namiddag komen. Bij de verzorging bleek al snel dat er bij een van de pinnen iets mis was: het deed weer verschrikkelijk pijn en het zag er naar uit dat - net zoals vorige week aan een andere pin - de huid gekneld zat. Dus hebben we maar direct een afspraak in Pellenberg proberen te versieren. Na veel vijven en zessen (dokter Lammens bleek 'op ronde') mochten we gisterenmorgen om 8 uur bij hem langs.

Nog voor het dagpersoneel goed en wel aanwezig was boog dokter Lammens zich gisteren al over Paulien haar been. Het probleem was niet zozeer die knellende huid, want daar kon hij snel aan verhelpen door nog maar eens een sneetje langsheen de pin aan te brengen, maar wel een beginnende ontsteking. De dokter verbaasde zich hierover: hij had dit eerder verwacht op het ogenblik dat Paulien nog met haar schroefwerk bezig was. Mieke, de verpleegster, troostte haar: het is hoogst uitzonderlijk dat een patiënt heel het genezingsproces doormaakt zonder een of andere ontsteking. Ik zag Paulien al denken: 'wat heb ik daar nu aan?', maar ja...

In de namiddag bleek haar pijnstiller uitgewerkt en toen heeft Paulien echt wel even heel erg afgezien, ocharme. Maar nadien ging het weer beter.

Een geluk bij een ongeluk is misschien wel dat dokter Lammens, en even later ook dokter Vanlauwe - Pauliens held  - formeel waren: 'dat ijzer moet er zo snel mogelijk af'. Dokter Vanlauwe sprak zelfs over de ingreep vervroegen indien dat mogelijk zou zijn. Alles hangt nu natuurlijk af van de controle op 31 mei; als de dokters vaststellen dat het bot voldoende aaneen gegroeid is, gaan ze geen seconde te lang wachten en kan alles snel gaan. Nog dertien (lange) dagen en we weten meer...

Een beetje zoals het weer: wisselvallig

Verslagje van het afgelopen weekend:
Technisch gezien gaat het altijd weer een beetje beter, maar als ik het heb over 'wisselvallig zoals het weer', dan gaat het vooral over hoe Paulien zich er bij voelt.

Neem nu gisteren: we gingen uit eten voor de verjaardag van Arnout en Paulien had er zich al heel de dag op voorbereid. Maar even voor we zouden vertrekken zag ze het helemaal niet meer zitten. Tot tranen toe bewogen zuchtte ze over 'ik ga weer langs alle kanten bekeken worden', ze werd opstandig en zat met het hoofd tussen de handen te mokken. Geduld en zachte overreding hebben haar uiteindelijk toch weer door dat dipje geholpen en de rest van de avond heeft ze mee genoten van het eten en het gezelschap. Maar, we zijn allemaal gewaarschuwd: laat het vooruit gaan want ik ben het beu.

Vandaag heeft Paulien zelfs een geïmproviseerde picknick georganiseerd met Aze en Emma Lynn. Rustig en gezellig, maar het deed haar wel zichtbaar deugd. Samen wat eten, spelletje spelen, bijpraten. Meer moest dat niet zijn.

We leven nog...

Ah, Blogger werkt terug! Als jullie de voorbije dagen zonder nieuws zaten, dan was dit alleen maar te danken aan het systeem dat hardnekkig weigerde om berichten te plaatsen.
Bon, waar waren we gebleven?

Na de ingreep van dinsdag, gaat de verzorging merkelijk beter. Niet dat het helemaal geen pijn meer doet, maar toch. Woensdag was trouwens een baaldag voor Paulien: ze had een slechte nacht achter de rug en was wakker geworden met pijn. We hebben haar dan maar thuis gelaten en een paar uurtjes slaap deden wonderen. Daarna ging het terug merkelijk beter.
Gelukkig maar, want Paulien is heel die ijzerwinkel en alles wat er bij komt kijken stilaan grondig beu.

Gisteren en vandaag viel er weinig te vermelden. De dagen verliepen volkomen routinematig. Deze namiddag mocht Paulien nog maar eens ondervinden dat de Leuvense binnenstad niet bepaald rolstoelvriendelijk is: scheve en hobbelige stoepen maakten het tochtje naar Museum M niet bepaald een lachertje. Zo erg zelfs dat haar begeleiders besloten om dan maar... op straat te gaan rijden. Gelukkig zonder verder erg.

En nu is het weekend en dan is rusten toch wel het sleutelwoord. Een hele week school is in haar omstandigheden toch best zwaar voor Paulien. Elke dag een beetje beter, maar toch blijft het een zware opgave.

The Verdict

Vanmorgen al vroeg richting Pellenberg, met hoge verwachtingen en toch ook een bang hartje. Enerzijds wilden we weten hoe ver de genezing stond, anderzijds hoopten we ook dat de dokters ons gerust konden stellen in verband met de enkele pijnlijke wondjes.

Dokter Vanlauwe was zoals altijd zijn eigen optimistische zelve. En daar was ook reden toe: op de foto's was duidelijk te zien hoe de botten stilaan aan mekaar groeien: 'Perfect op schema,' zei hij.

Dat ze niet haarfijn recht op mekaar staan, is maar een detail dat geen gevolgen heeft voor later, verzekerde de dokter ons. En je zal het zeker niet aan de buitenkant kunnen zien...

Fase 2 van de consultatie waren de ambetante wondjes. Bleek dat het eigenlijk de huid was die gekneld zat tussen de pinnen en die voor die ergerlijke pijn zorgde. Onder plaatselijke verdoving werd hieraan verholpen en dokter Vanlauwe was ook hier formeel: er is geen enkele ontsteking.

Bleef dan uiteindelijk nog de hamvraag: hoe moet het nu verder? Aangezien de genezing vlot verloopt, ligt de volgende afspraak vast op dinsdag 31 mei. Die dag gaan de dokters naar alle waarschijnlijkheid ook beslissen over het verwijderen van de ringen en het plaatsen van de monofix. Eens die beslissing definitief, kan de tweede operatie snel volgen...

Al bij al een rustige dag

Maandag, dus noodgedwongen een halve dag school. Paulien was kribbig, maar schrijf dat maar op rekening van de zenuwen: ze kijkt zo erg uit naar morgen. Ze verdroeg met veel tandenbijten de verzorging en de kine, maakte grapjes die soms wel heel erg cynisch waren. Maar de ondertoon was telkens dezelfde: laat het nieuws morgen goed zijn...

Intussen doet de antibiotica wel zijn werk, dat is op zich al goed nieuws. Het zijn ook maar altijd dezelfde wondjes die haar last bezorgen. Morgen moeten ze daar toch echt eens grondig naar kijken. Dokters kijken daar immers anders tegen aan. En ze kunnen Paulien (en ons) gerust stellen.

Voor de rest wijst alles op beterschap: je hoort geen krakende botten meer als je dat been verplaatst, in- en uitstappen gaat alsmaar vlotter, Paulien probeerde zelfs met maar één kruk te stappen. Dat laatste hebben we wijselijk toch maar gelaten voor wat het was. Stel je voor, nu vallen en alles is opnieuw te beginnen...

Kleine wolkjes aan de hemel

De voorbije dagen verliepen allemaal volgens hetzelfde ritme. Naar het einde van de week toe zie je hoe de vermoeidheid bij Paulien toeslaat: ze kon de verzorging weer moeilijk doorstaan, ze kloeg van pijn tijdens haar oefeningen, enz.
De wondjes blijven toch een beetje zorgen baren en dus gingen we ze met antibiotica te lijf en houden we nauwgezet haar temperatuur in het oog. Veel meer kunnen we niet doen.

De twee dagen rust van het weekend maken elke keer ook weer veel goed. Het is alsof je Pauliens batterij in de oplader stopt. Maar ze wordt het toch stilaan beu: 'dat ze dinsdag maar goed nieuws geven,' zei ze veelbetekenend. Dinsdag, dat is de volgende controle in Pellenberg.

Dag 36

Inderdaad, we zijn nu iets meer dan vijf weken verder. Nauwelijks te geloven dat Paulien intussen al zo ver staat.
Omdat er maandagnamiddag alleen maar L.O. op het programma staat, is de schooldirectie zo inschikkelijk geweest om Paulien naar huis te laten gaan. Zo kon ze deze namiddag al verzorgd worden en de kine-oefeningen doen. En die verzorging ging merkwaardig vlot. Paulien had het wel over 'de reuzenkorsten die loskwamen en die ze persé wilde ontleden', maar voor de rest was het niet de pijnlijke bedoeling van anders. Goed toch?

Het blijft natuurlijk afwachten: zal de antibiotica zijn werk blijven doen? Want uiteindelijk moet de thuisverpleegster net voorkomen dat de wondjes genezen (en dus rond de ijzeren pinnen zouden dichtgroeien). En open wondjes zijn nu eenmaal gevoelig...
Maar, elke dag zonder noemenswaardige problemen is een gewonnen dag.

Verslag van het weekend

Gisteren: los van het feit dat de internetverbinding altijd wegviel (Telenet zal het oplossen tegen... morgenavond), was het een dag van uitersten: in de voormiddag rustig wakker worden, ontbijten en een beetje werken voor school, in de namiddag naar het verjaardagsfeest van bommeke, die 80 werd. Het was met gemengde gevoelens dat Paulien er naar toe trok: voor de eerste keer de confrontatie met heel de familie en ze zuchtte: 'ik ga me weer als een kermisattractie voelen'. Maar zo een vaart liep het niet; natuurlijk moest ze haar verhaal doen en af en toe de nieuwsgierigheid temperen door haar been te tonen, maar voor de rest was het gewoon genieten. Rond 18 uur wilde ze wel naar huis, ze was moe.

 

 

 

 

 

 

Paulien en de jarige

Vandaag was het een doodgewone zondag: lang uitslapen, schoolwerk, rusten, tv kijken, haren (laten) wassen, rusten, laptop...
En morgen weer naar school, ook al is het maar voor een halve dag. Dat zal wel lukken.