Vandaag zou een cruciale dag worden, weet je nog?
Vanmorgen aan de telefoon hoorde ik direct dat het dipje van Paulien voorbij was. Ze klonk - weliswaar nog een beetje slaperig - behoorlijk opgewekt: ze had een behoorlijke nacht achter de rug en ze had haar strijdlust teruggevonden.
En ja, na de verzorging deed ze plichtsbewust haar oefeningen en ze stapte zowaar naar het toilet. Later zou ze zelfs tot in de gang schuifelen! Haar pijn was ook heel wat minder (of geeft ze er niet meer zo snel aan toe?). In de namiddag werd haar fixator afgewerkt. Nu staan de schroeven gemonteerd en kan het draaien beginnen om het been in zijn juiste positie te krijgen.
In de vooravond had ze nog - verwacht en onverwacht - bezoek en iedereen die morgen of zo naar het UZ komt, zal te laat komen, want...
Dokter Lammens zou bij zijn bezoek bevestigen wat we allemaal in stilte hoopten, maar na de baaldag van gisteren lang niet meer zo zeker van waren: Paulien komt morgen naar huis!
Hier kan ze op haar eigen tempo revalideren, alle verzorging krijgen die nodig is en in haar vertrouwde omgeving werken aan haar herstel. We gaan haar hier allemaal bij helpen, omdat ze dat verdient.
donderdag 31 maart 2011
woensdag 30 maart 2011
Een ongewone verjaardag
Ja, Paulien was jarig vandaag. In een ziekenhuisbed liggen is niet bepaald de leukste manier om je verjaardag te vieren. Vooral omdat de routine geen uitzondering toestaat: verzorging, kine, oefeningen.
En wat zeg je tegen haar: 'Gelukkige verjaardag'? Dat klinkt een beetje wrang.
Vanmorgen klonk ze nog wat moe, maar ze had wel minder pijn, zelfs nadat ze haar kine-oefeningen gedaan had. Dat was een goed teken. Paulien wil kost wat kost vrijdag naar huis, dus ze beet door.
En in de namiddag zwermden de klasgenoten binnen. Maar het was al snel duidelijk dat het niet Pauliens beste dag zou worden. Lusteloos, soms zelfs opstandig. Anders zou ze opgewekt alle cadeautjes in ontvangst genomen hebben, nu liet het haar allemaal schijnbaar koud. De echte dankuwel komt wel later, als ze aan de beterhand is. Neem het haar niet kwalijk.
Terecht vraagt Paulien zich af (en zij niet alleen): hoe ga ik in godsnaam vrijdag ooit naar huis kunnen? Want daar gaan ze in het ziekenhuis nog altijd van uit. Trouwens, de afdeling is tijdens de weekends gesloten en dan zou ze nog moeten 'verhuizen'.
De kinesist spaart haar niet en dokter Lammens gaf het personeel zelfs een standje omdat ze zijn instructies niet hadden opgevolgd zoals hij dat wilde. Allemaal met de beste bedoelingen.
Morgen wordt een cruciale dag: niet alleen worden de schroeven geplaatst, waarmee ze langzaam maar zeker het been zal moeten draaien, ook zal duidelijk worden of Paulien vrijdag écht naar huis kan.
Duimen maar.
En wat zeg je tegen haar: 'Gelukkige verjaardag'? Dat klinkt een beetje wrang.
Vanmorgen klonk ze nog wat moe, maar ze had wel minder pijn, zelfs nadat ze haar kine-oefeningen gedaan had. Dat was een goed teken. Paulien wil kost wat kost vrijdag naar huis, dus ze beet door.
En in de namiddag zwermden de klasgenoten binnen. Maar het was al snel duidelijk dat het niet Pauliens beste dag zou worden. Lusteloos, soms zelfs opstandig. Anders zou ze opgewekt alle cadeautjes in ontvangst genomen hebben, nu liet het haar allemaal schijnbaar koud. De echte dankuwel komt wel later, als ze aan de beterhand is. Neem het haar niet kwalijk.
Terecht vraagt Paulien zich af (en zij niet alleen): hoe ga ik in godsnaam vrijdag ooit naar huis kunnen? Want daar gaan ze in het ziekenhuis nog altijd van uit. Trouwens, de afdeling is tijdens de weekends gesloten en dan zou ze nog moeten 'verhuizen'.
De kinesist spaart haar niet en dokter Lammens gaf het personeel zelfs een standje omdat ze zijn instructies niet hadden opgevolgd zoals hij dat wilde. Allemaal met de beste bedoelingen.
Morgen wordt een cruciale dag: niet alleen worden de schroeven geplaatst, waarmee ze langzaam maar zeker het been zal moeten draaien, ook zal duidelijk worden of Paulien vrijdag écht naar huis kan.
Duimen maar.
dinsdag 29 maart 2011
Een nieuwe stap
Paulien was merkelijk beter vandaag. Dat merkten we vanmorgen al aan de telefoon. De misselijkheid was (eindelijk) weg en ze had haar ontbijt kunnen binnenhouden.
In de voormiddag was het tijd voor verzorging. Anderhalf uur besteedde Sarah aan dit werkje. Het toeval wil dat Sarah nog een klasgenootje van Paulien is geweest en zo konden ze het gesprek levendig houden.
In de namiddag: het grote moment. Onder (zachte) dwang van de kinesist is Paulien uit haar bed gesukkeld en heeft ze enkele pasjes gezet. Pijnlijk, maar vooral heel moedig. Gisteren was ze nog halfdood, vandaag met veel verbeelding springlevend. Niemand had gedacht dat ze dit vandaag al zou presteren, zelfs Paulien zelf niet. Een schitterend staaltje van moed en doorzettingskracht!
Nadien was ze wel maar al te blij dat ze terug in haar bed kon gaan liggen en dat de karrenvracht pijnstillers hun werk deden.
Wat haar ook bijzonder plezier deed was het eerste bezoek (nu ja, het eerste: gisteren kwam onze vriend Marc langs, maar daar herinnert ze zich nauwelijks iets van). Haar vriendinnen Christine, Emma Lynn en Evelien beten de spits af. Even later kwam grote broer Arnout langs.
Paulien was zo opgetogen dat ze bijna haar pijn vergat.
Maar rond 19 uur was het duidelijk dat haar kaarsje voor vandaag uit was. Ze keek een beetje sip toen we vertrokken, maar ze besefte dat het beter was dat ze zou proberen te slapen. Met nog maar eens een pijnstiller...
O ja, voor wie niet goed weet wat de dokters nu met Paulien gedaan hebben, dit is haar been:
In de voormiddag was het tijd voor verzorging. Anderhalf uur besteedde Sarah aan dit werkje. Het toeval wil dat Sarah nog een klasgenootje van Paulien is geweest en zo konden ze het gesprek levendig houden.
In de namiddag: het grote moment. Onder (zachte) dwang van de kinesist is Paulien uit haar bed gesukkeld en heeft ze enkele pasjes gezet. Pijnlijk, maar vooral heel moedig. Gisteren was ze nog halfdood, vandaag met veel verbeelding springlevend. Niemand had gedacht dat ze dit vandaag al zou presteren, zelfs Paulien zelf niet. Een schitterend staaltje van moed en doorzettingskracht!
Nadien was ze wel maar al te blij dat ze terug in haar bed kon gaan liggen en dat de karrenvracht pijnstillers hun werk deden.
Wat haar ook bijzonder plezier deed was het eerste bezoek (nu ja, het eerste: gisteren kwam onze vriend Marc langs, maar daar herinnert ze zich nauwelijks iets van). Haar vriendinnen Christine, Emma Lynn en Evelien beten de spits af. Even later kwam grote broer Arnout langs.
Paulien was zo opgetogen dat ze bijna haar pijn vergat.
Maar rond 19 uur was het duidelijk dat haar kaarsje voor vandaag uit was. Ze keek een beetje sip toen we vertrokken, maar ze besefte dat het beter was dat ze zou proberen te slapen. Met nog maar eens een pijnstiller...
O ja, voor wie niet goed weet wat de dokters nu met Paulien gedaan hebben, dit is haar been:
maandag 28 maart 2011
A small step for man...
Ziezo, de operatie is achter de rug. En ik zal er maar meteen bij vertellen: ze is goed verlopen.
Vanmorgen om 6.50h hebben we Paulien ingeschreven, om 7.00h stonden we bij haar bed en het verplegend personeel nam haar temperatuur en bloeddruk en dan mocht Paulien zich omkleden. En om 7.10h reden ze haar bed de kamer uit! Ze had niet eens de tijd meer om te panikeren...
Het wachten duurde lang, vijf volle uren. Om klokslag 12.00h brachten ze Paulien terug op de kamer: suf, misselijk van de narcose en vooral met een indrukwekkend ingepakt rechterbeen. Heel de namiddag heeft ze liggen slapen, af en toe was ze even wakker (helaas, meestal om te braken). Ze was ook stil, héél stil, alsof de werkelijkheid nu pas goed doordrong.
Tweemaal kwam de kinesist langs voor de eerste oefeningen, maar slaapdronken en misselijk als ze was, Paulien zag het niet zitten. Ook dokter Lammens kwam poolshoogte nemen met zijn assistenten. Hij verzekerde ons dat de operatie probleemloos was verlopen. Hij had zelfs een grapje klaar om haar wat op te beuren: 'Morgen zie ik je in de gang, Paulien.'
Rond 19.00h leek eindelijk het ergste voorbij. Paulien vond haar helderheid en haar spraak terug... en haar gsm. Maar plots zei ze: 'Als ik het geweten had, ik had het nooit laten doen.' De pijn, de misselijkheid en het onomkeerbare van de operatie duwden haar even in een dipje. Op het einde van het bezoekuur had ze het zichtbaar moeilijk: alleen achterblijven, dat is hard... Hopelijk vindt ze morgen haar moed terug.
p.s.: op uitdrukkelijk verzoek van Paulien (voorlopig?) geen foto's
Vanmorgen om 6.50h hebben we Paulien ingeschreven, om 7.00h stonden we bij haar bed en het verplegend personeel nam haar temperatuur en bloeddruk en dan mocht Paulien zich omkleden. En om 7.10h reden ze haar bed de kamer uit! Ze had niet eens de tijd meer om te panikeren...
Het wachten duurde lang, vijf volle uren. Om klokslag 12.00h brachten ze Paulien terug op de kamer: suf, misselijk van de narcose en vooral met een indrukwekkend ingepakt rechterbeen. Heel de namiddag heeft ze liggen slapen, af en toe was ze even wakker (helaas, meestal om te braken). Ze was ook stil, héél stil, alsof de werkelijkheid nu pas goed doordrong.
Tweemaal kwam de kinesist langs voor de eerste oefeningen, maar slaapdronken en misselijk als ze was, Paulien zag het niet zitten. Ook dokter Lammens kwam poolshoogte nemen met zijn assistenten. Hij verzekerde ons dat de operatie probleemloos was verlopen. Hij had zelfs een grapje klaar om haar wat op te beuren: 'Morgen zie ik je in de gang, Paulien.'
Rond 19.00h leek eindelijk het ergste voorbij. Paulien vond haar helderheid en haar spraak terug... en haar gsm. Maar plots zei ze: 'Als ik het geweten had, ik had het nooit laten doen.' De pijn, de misselijkheid en het onomkeerbare van de operatie duwden haar even in een dipje. Op het einde van het bezoekuur had ze het zichtbaar moeilijk: alleen achterblijven, dat is hard... Hopelijk vindt ze morgen haar moed terug.
p.s.: op uitdrukkelijk verzoek van Paulien (voorlopig?) geen foto's
zondag 27 maart 2011
Day -1
Zondag.
Er hangt een surrealistische sfeer hier in huis. Duidelijk is dat ieders zenuwen nu wel heel erg gespannen staan. Zelfs de - soms cynische - humor is opgedroogd.
De rolstoel staat klaar, de krukken liggen klaar, de steeksleutels.. En al de rest blijft liggen. Iedereen zit een beetje op zijn/haar 'eiland'. Paulien wil het vooral níet hebben over de dag van morgen. Ze heeft zelfs niet buiten in het zonnetje gezeten, helemaal tegen haar gewoonte in.
Nu ja, als ze bang is voor wat morgen komt, ze is niet alleen. En dat is begrijpelijk.
Nog twaalf uur en de dokters beginnen eraan...
Er hangt een surrealistische sfeer hier in huis. Duidelijk is dat ieders zenuwen nu wel heel erg gespannen staan. Zelfs de - soms cynische - humor is opgedroogd.
De rolstoel staat klaar, de krukken liggen klaar, de steeksleutels.. En al de rest blijft liggen. Iedereen zit een beetje op zijn/haar 'eiland'. Paulien wil het vooral níet hebben over de dag van morgen. Ze heeft zelfs niet buiten in het zonnetje gezeten, helemaal tegen haar gewoonte in.
Nu ja, als ze bang is voor wat morgen komt, ze is niet alleen. En dat is begrijpelijk.
Nog twaalf uur en de dokters beginnen eraan...
zaterdag 26 maart 2011
Het hoe en waarom van de ingreep
We zullen maar beginnen met het 'waarom', dat is het gemakkelijkste. Paulien heeft al ruim tien jaar last van haar been: pijn, knie die voortdurend uit de kom schiet, ...
En na al die jaren en een eindeloze reeks doktersbezoeken en onderzoeken stelde een dokter in UZ Gasthuisberg onlangs vast dat haar been 'gedraaid' staat. Hij heeft onmiddellijk een afspraak gemaakt in het UZ Pellenberg (de 'bottenkliniek') en daar hebben de dokters de diagnose bevestigd. Omdat haar been gedraaid staat, verhoogt dit de druk op haar knie, enz.
En de enige oplossing is... opereren.
Die operatie is geen lachertje. Om een lang verhaal kort te maken: het been wordt net boven en net onder de knie gebroken en daarna zetten ze er een soort van 'stelling' rond met pinnen in het boven- en onderbeen. Deze techniek werd ontwikkeld door de Russische professor Ilizarov (vandaar de naam) en in ons land verfijnd door prof. dr. Johan Lammens, de dokter die Paulien zal operereren.
Belangrijker dan de operatie zelf - die een viertal uur zal duren - is de nazorg. Vanaf de dag na de operatie begint Paulien aan een intense revalidatie: elke dag verzorging en kine. Maar ook leren hoe ze een trap op en af moet, in en uit de auto stappen, naar het toilet gaan, enz.
Zelf zal ze ook vier maal per dag moeten sleutelen om zo langzaam het been in de juiste richting te draaien.
En dan is er nog de tweewekelijkse controle.
Vier maanden lang zal ze elke dag moeten draaien, daarna zes weken het apparaat dragen zonder draaien (om de gebroken botten de kans te geven optimaal terug aan elkaar te groeien) en als alles goed verloopt krijgt Paulien dan nog een aantal weken een zgn. 'monofix'
Schrik niet: als alles zonder verwikkelingen verloopt, dan zal 2011 bijna voorbij zijn. Het wordt dus voor Paulien - en ongetwijfeld ook voor ons - een zware periode. Geen wonder dat we met een bang hartje de komende maanden tegemoet zien. Maar het geloof in de goede afloop en het besef dat Paulien achteraf van veel leed verlost zal zijn, maakt veel goed.
Paulien zal weer als een dartel veulentje door het het leven gaan :-)
Meer info: http://www.orthopedie-pellenberg.be/visitor/sites/default/files/ilizarov_nieuw_0.pdf
En na al die jaren en een eindeloze reeks doktersbezoeken en onderzoeken stelde een dokter in UZ Gasthuisberg onlangs vast dat haar been 'gedraaid' staat. Hij heeft onmiddellijk een afspraak gemaakt in het UZ Pellenberg (de 'bottenkliniek') en daar hebben de dokters de diagnose bevestigd. Omdat haar been gedraaid staat, verhoogt dit de druk op haar knie, enz.
En de enige oplossing is... opereren.
 |
| Gavril Abramovich Ilizarov |
Die operatie is geen lachertje. Om een lang verhaal kort te maken: het been wordt net boven en net onder de knie gebroken en daarna zetten ze er een soort van 'stelling' rond met pinnen in het boven- en onderbeen. Deze techniek werd ontwikkeld door de Russische professor Ilizarov (vandaar de naam) en in ons land verfijnd door prof. dr. Johan Lammens, de dokter die Paulien zal operereren.
 |
| een voorbeeldje van de 'fixator' |
Belangrijker dan de operatie zelf - die een viertal uur zal duren - is de nazorg. Vanaf de dag na de operatie begint Paulien aan een intense revalidatie: elke dag verzorging en kine. Maar ook leren hoe ze een trap op en af moet, in en uit de auto stappen, naar het toilet gaan, enz.
Zelf zal ze ook vier maal per dag moeten sleutelen om zo langzaam het been in de juiste richting te draaien.
En dan is er nog de tweewekelijkse controle.
Vier maanden lang zal ze elke dag moeten draaien, daarna zes weken het apparaat dragen zonder draaien (om de gebroken botten de kans te geven optimaal terug aan elkaar te groeien) en als alles goed verloopt krijgt Paulien dan nog een aantal weken een zgn. 'monofix'
Schrik niet: als alles zonder verwikkelingen verloopt, dan zal 2011 bijna voorbij zijn. Het wordt dus voor Paulien - en ongetwijfeld ook voor ons - een zware periode. Geen wonder dat we met een bang hartje de komende maanden tegemoet zien. Maar het geloof in de goede afloop en het besef dat Paulien achteraf van veel leed verlost zal zijn, maakt veel goed.
Paulien zal weer als een dartel veulentje door het het leven gaan :-)
Meer info: http://www.orthopedie-pellenberg.be/visitor/sites/default/files/ilizarov_nieuw_0.pdf
dinsdag 22 maart 2011
Aftellen
Aanstaande maandag wordt Paulien geopereerd in het UZ Pellenberg.
Het wordt een zware ingreep en vooral een zware en lange revalidatieperiode.
Met deze blog ga ik proberen jullie wat op de hoogte te houden van haar revalidatie. Maar laat dit ook een forum zijn om haar een hart onder de riem te steken en haar te steunen in haar herstel.
Paulien, we duimen allemaal voor jou!
Het wordt een zware ingreep en vooral een zware en lange revalidatieperiode.
Met deze blog ga ik proberen jullie wat op de hoogte te houden van haar revalidatie. Maar laat dit ook een forum zijn om haar een hart onder de riem te steken en haar te steunen in haar herstel.
Paulien, we duimen allemaal voor jou!
Abonneren op:
Posts (Atom)