Alweer een stap dichter bij het einde

We zijn intussen 152 dagen na de eerste operatie, morgen zal het exact vijf maanden zijn.
Dat lijkt misschien niet veel in een mensenleven, maar het zullen vijf maanden zijn die we ons nog lang zullen herinneren.
Maar goed, het was noodzakelijk en niets wijst er op dat alle moeite tevergeefs zal geweest zijn.

Na de laatste operatie kreeg Paulien nog de opdracht om een drietal weken met een brace rond te lopen en werd de kine weer fors opgevoerd. Geen overbodige luxe, zo blijkt. Het plooien van het been gaat weliswaar al veel beter (we zitten toch zeker al aan 45°), maar geloof me: als de kinesist er wat druk opzet, dan komen de tranen (nog) heel snel.

Paulien heeft ondertussen ook al besloten dat alle 'hulpstukken' de deur uit mochten. De krukken heeft ze vrij snel na de operatie al aan de kant gezwierd, de rolstoel staat hier nog maar is al weken werkloos. En het bed is eindelijk uit onze woonkamer verdwenen, tot grote opluchting van ons allemaal.
Alleen Wim, de kine, was even 'ongelukkig', nu was hij zijn werktafel kwijt. Resultaat: Paulien mocht plaatsnemen op onze tafel. Een ongewoon zicht, geef toe:

Maar zelfs dat is intussen verleden tijd. Sinds deze week komt Wim niet meer aan huis, maar gaat Paulien elke dag tot bij hem in zijn praktijk. En gisteren heeft Paulien bij haar zoveelste controle in Pellenberg definitief groen licht gekregen van professor Lammens: ze mag op vakantie vertrekken! Vanmorgen om 6.05h zat ze op het vliegtuig... richting Turkije voor een weekje. Dat heeft ze echt wel verdiend!