Nil volentibus arduum!

Voor één keer geen nieuws van de gezondheidstoestand van Paulien (alles gaat langzaam maar zeker vooruit), maar van het schoolfront: Paulien is geslaagd!

Na drie maanden van fysisch en ongetwijfeld ook psychisch leed is ze afgestudeerd. En daarmee heeft ze het bewijs geleverd dat elke hindernis, hoe groot ze ook is, kan overwonnen worden.

Proficiat, Paulien!

Stap voor stap vooruit

De afgelopen week is er niets spectaculairs gebeurd. Paulien blijft werken aan haar revalidatie met een verbetenheid die alleen maar bewondering kan opwekken. De kine-oefeningen mogen dan wel pijn doen, ze dóet ze. En het stappen met één kruk is regel geworden, Koen (of is het nu Oscar?) staat al de hele week werkloos in een hoekje.
Vandaag heeft ze zelfs geprobeerd om zonder krukken te stappen. Ok, het was een beetje lachwekkend hoe ze stond te molenwieken om haar evenwicht niet te verliezen, maar ze heeft het toch maar gedaan!
De komende dagen gaat ze vooral rusten, wees maar zeker. De examens zijn voorbij en ze heeft die rust echt wel nodig. Lichamelijk én geestelijk zijn het zware maanden voor haar geweest...

Genezen gebeurt ook in je hoofd

Sinds die grote ijzeren ringen weg zijn (een verschil van om en bij de vier kilogram op de weegschaal!), gaat Paulien langzaam maar zeker vooruit. Met minder verzorging en vlottere kine bijvoorbeeld. Ze kan alleen haar bed uit en in, wordt stilaan minder en minder afhankelijk en wil echt vooruit.

Paulien ging dus afgelopen week mee naar de winkel. Neen, niet in haar rolstoel maar op haar krukken. Ze ging shoppen met Charlotte, want het eindejaarsbal komt in zicht. De klap op de vuurpijl kwam er echter gisteren: 'Ik ga vanavond boven in mijn bed slapen,' zei ze droogweg. Dàt zou pas een klik zijn! En ja hoor, naarmate bedtijd naderde, bleef ze bij haar besluit. Gewapend met haar krukken is ze naar boven getrokken, het was 83 (!) dagen geleden dat ze nog op haar kamer geweest was. Ze straalde toen ze eindelijk in haar eigen bed lag.

Geen paniek, Paulien is intussen terug beneden. De afdaling heeft ze dus ook aangedurfd. Met de snelheid van een schildpad-op-speed, trapje na trapje, zestien stuks terug naar beneden. Meer nog, ze loopt nu plots ook met maar één kruk meer door het huis. Korte stukjes weliswaar, want haar spieren hebben tijd nodig om terug te wennen aan een normale werking.

We hebben stiekem lang uitgekeken naar deze klik. Hiep, hiep, hoera voor Paulien!

Wankel evenwicht

Na de operatie van afgelopen woensdag zou  je kunnen denken: nu kan het alleen maar vooruitgaan. En dat is ook zo, al verloopt dat niet altijd zoals Paulien het zelf wil.
Net zoals na de eerste operatie ondervond ze weer last van de naweeën van de narcose. Zozeer zelfs dat haar eerste examen op vrijdag helemaal de mist is ingegaan. Op het ogenblik dat ze naar school had moeten vertrekken sloeg immers de misselijkheid weer in alle hevigheid toe. Weg examen.., het zal de klassenraad zijn die nu moet beslissen.

Voor het overige moet Paulien ook volop wennen aan de nieuwe toestand. Nu ze in principe vlotter kan stappen wordt het ook (pijnlijk) duidelijk dat twee maanden quasi-inactiviteit de spieren in haar been haast tot 'pap' hebben herleid. Revalideren betekent dus vanaf nu: volop die spieren terug trainen door oefeningen en zoveel mogelijk te stappen.
Geen haar op Pauliens hoofd die eraan twijfelt dat ze ook deze stap tot een goed einde zal brengen.

Voor de nieuwsgierigsten onder jullie: zó ziet het been er nu uit:

Een grote last minder

Het is gebeurd, zou Erik Vanlooy gezegd hebben...

Vanmorgen heeft het team van dokter Lammens de langverwachte operatie uitgevoerd. Paulien is verlost van haar ringen en houdt nu nog slechts een kleine monofix over. Nog twaalf pinnen in plaats van vierentwintig en vooral: weg met die onhandige zware ringen!

Het is wennen: dat been weegt ineens veel lichter, Paulien was al direct een flink stuk mobieler. Maar, toen ze uit het bed wilde stappen had ze automatisch de reflex van afgelopen weken en maanden en tastte ze naar... de ringen die er niet meer zijn. Dat wordt toch even wennen.

la nouvelle Paulien est arrivée

Het been zit natuurlijk nog stevig ingepakt, voor meer details zal je moeten wachten tot morgen bij de eerste verzorging.

Maar het allerbelangrijkste is natuurlijk dat Paulien zich een heel stuk beter voelt en ervan overtuigd is dat ze nu stilaan de eindsprint kan inzetten. Ook al zal die sprint toch nog een zes- tot achttal weken duren zonder verwikkelingen.

Steeds verder aftellen

Weinig nieuws onder de zon: als Paulien durft te klagen zeggen we altijd: 'Ach, nog zeven dagen, nog zes, nog vijf...' Nog vier intussen voor de ingreep waar ze al vanaf dag één op wacht.
Vandaag hebben we toch even de thuisverpleegster erbij moeten roepen. Een van de wondjes was plots beginnen bloeden. Niet veel, maar toch net genoeg om even ongerust te zijn. Paulien zegt altijd dat ze die pin voelt herschuiven telkens ze stapt. Dat zal ook wel de oorzaak zijn geweest. Het euvel was gelukkig snel verholpen...

Voor de rest verliepen de voorbije dagen heel rustig: buiten genieten van het zonnetje, werken voor school (met de nodige instructies aan de 'validen'), verwacht en onverwacht bezoek..
Einde van het verhaal voor vandaag.