Volgens de eerste - pessimistische - prognoses zou ze nu pas verlost geweest zijn van haar Ilizarov-gedoe en zou de revalidatie pas echt kunnen beginnen.
Maar Paulien had het geluk aan haar kant: alles is veel vlotter verlopen dan we zelf hadden durven dromen. Eind augustus ging de laatste fixator er af en kon ze ongehinderd alles op de revalidatie zetten. Elke kinebeurt was een marteling (vraag maar aan Wim en de andere patiënten), maar Paulien beet door.
En nu: Paulien stapt, fietst, loopt trappen op en af, gaat terug sporten. De dokters in Pellenberg hebben haar vriendelijk gezegd dat ze niet meer moet terugkomen.
Heel af en toe, als ze moe is of als het vochtig weer is, dan durft dat been nog eens protesteren. Maar dat stelt allemaal niets meer voor in vergelijking met was Paulien heeft doorstaan.
 |
| Kijk eens naar mijn rechterbeen! |
O ja, één ding wil ze nog wel: de zichtbare sporen van de operaties te lijf gaan. Zesendertig littekens, dat is van het goede te veel....
